DE ANGST VOOR AFWIJZING

Door Randa Elabeidi

DE ANGST VOOR AFWIJZING

We hebben er allemaal wel eens mee te maken gehad. Een vriendschap die, zonder dat je dat wilt, stukgaat of doodbloed. Of de situatie dat de vriend of vriendin waar je jarenlang bevriend mee bent je ineens zomaar verlaat en nooit meer wat van zich laat horen. Van de aardbodem verdwenen. Au! Dat doet zeer, en dat is natuurlijk heel begrijpelijk. Maar wat als de pijn van afwijzing je dagelijkse leven gaat beheersen? Wat als jij je leven zo gaat leven om iedere vorm van “afwijzing” te proberen te voorkomen?

Doodvermoeiend

Nou ik kan je vertellen dat is doodvermoeiend! Niet alleen vermoeiend maar ook erg beangstigend. Als je altijd maar bang bent ergens niet bij te horen, niet leuk of interessant genoeg denkt te zijn, altijd maar vindt dat anderen belangrijker zijn dan jij. Bang bent om niet gevraagd te worden voor uitjes, feestjes of verjaardagen. Nou dan leg je je leven eigenlijk letterlijk in andermans handen. Anderen zijn de graadmeter voor jou geluk geworden. Word je veel gevraagd voor activiteiten? Dan voel je je prettig, blij en interessant. Word je weinig gevraagd of de ene keer wel en de andere keer niet? Dan ben je doodongelukkig, voel je je eenzaam en totaal niet populair of belangrijk.

Rode draad in mijn leven

Ik heb tot nu toe bijna mijn leven lang geleefd om de angst voor de afwijzing te voorkomen. Angst voor afwijzing is dan ook de rode draad in mijn leven geweest. Dat voorkomen is niet echt gelukt, want ik ben vele vele malen afgewezen in mijn leven. Het begon in mijn puberteit. Ik had altijd een goede vriendin waar ik veel mee optrok en zeer gehecht aan raakte. Maar op de een of andere manier verliet deze vriendin, maar ook andere vriendinnen, mij altijd.

Dat deed echt vreselijk veel pijn en versterkte mijn gevoel van eenzaamheid en er niet echt toe doen. Op oudere leeftijd kwam ik tot mijn verbazing steeds in conflicten terecht met vriendinnen, terwijl ik dat helemaal niet wilde. Ook deze vriendschappen gingen stuk, waarvan sommige wel weer hersteld zijn maar sommige ook niet. De afwijzing bleef me achtervolgen.

Op zoek naar erkenning en waardering

Maar waar kwam dit toch vandaan? Waarom overkwam mij dit steeds? En waarom hechtte ik hier zoveel waarde aan? Waar was ik nou precies bang voor? Ik ben er inmiddels achtergekomen dat dit te maken heeft met de erkenning en waardering die je zoekt buiten jezelf. Waarom buiten mezelf? Omdat ik hem binnen in mij niet kon vinden. Ik had niet genoeg zelfliefde, waardering, en zelfvertrouwen. Ik was ontzettend onzeker. Ook al kwam ik absoluut niet zo over.

Krampachtig bij me houden

Ik kon niet voelen dat ik goed genoeg was voor mij! Ik wilde altijd iedereen tevreden en bevriend houden om daar nog eningzins wat erkenning uit te halen. Gezien worden, geaccepteerd worden, het gevoel belangrijk te zijn was zo belangrijk voor mij dat ik mijn gehele leven hierop aanpaste. Alleen maar om dit gevoel te krijgen. Ik heb altijd gedacht dat hoe meer mensen mij aardig zouden vinden, hoe interessanter ik was. En hoe populairder ik was, hoe meer mensen mij interessant vonden. Vaak kon ik mij ook niet voorstellen waarom iemand überhaupt bevriend zou willen zijn met mij. Dus ging ik er vaak dingen tegenover zetten in de vorm van hulp of kadootjes om deze mensen krampachtig bij me te houden.

Tegenovergestelde effect

Maar wat bereikte ik hier nu werkelijk mee? Wat bracht het mij? Eigenlijk het tegenovergestelde! Het was namelijk nooit genoeg! En ik werd hier totaal niet gelukkig van. Wat er juist gebeurde is dat ik me ging richten op de mensen bij wie ik het gevoel had dat ze me niet moesten. In plaats te waarderen en te genieten van de mensen die echt om mij gaven. Al mijn energie ging uit naar mensen die mij niet uitnodigden voor uitjes of feestjes of verjaardagen waar ik niet ‘welkom’ was. Bekenden die net toevallig de andere kant op keken op het moment dat ik aan kwam lopen en ga zo maar door.

Zelfafwijzing is geboren!

Iedere keer als ik het gevoel had afgewezen te worden, door wie dan ook, wees ik mezelf af. Ik was er aardig goed in kan ik je zeggen. Mezelf afkraken tot op het bot ging me prima af! Toch nog ‘iets’ waar in goed in was. Ik kon mezelf vreselijk kleineren. Er was maar weinig goed aan mij. Vrienden en therapeuten konden nog zo zeggen hoe leuk, lief, aardig en waardevol ik was, maar blijkbaar wilde of kon ik het gewoon niet zien van mezelf. Eigenlijk kon je stellen dat ik slaaf was geworden van mijn omgeving. Ik voelde me als een marionettenpop. Iedereen had de touwtjes in handen behalve ik. Ik stond erbij en keek ernaar…

Maar het ging nog verder! Ik ging nu ook mijn angst projecteren op mijn kinderen. Want stel je voor dat mijn kind ergens niet bij hoort? Wat als ze niet met haar willen spelen, wat als ze niet veel vrienden krijgt of populair genoeg is? Alleen al bij de gedachte eraan verstijfde ik.

De angst overwonnen

Maar hoe heb ik deze angst dan uiteindelijk overwonnen zul je je afvragen? Om te beginnen met vele jaren therapie. Ik heb mijn therapeute met heel wat “onzinnige” verhalen bestookt kan ik je vertellen. Wat een negatief zelfbeeld had ik! Al die jaren therapie en de kennis die ik daardoor had opgedaan, maakte dat ik die angsten ging onderzoeken. In hoeverre waren mijn angsten reëel? En wat was nou eigenlijk het allerergste wat er zou kunnen gebeuren? Maar ook, hoe zal het gaan als ik nu eens niet altijd het initiatief neem om iets af te spreken, maar eens rustig af te wachten welke mensen mij nu echt de moeite waard vinden?

Groots besluit

Nou dat laatste was een heel zware dobber. Dit vond ik zo moeilijk en eng. Mijn angsten werden hierdoor alleen maar groter. Vooral omdat het ook zo confronterend was. Want door deze actie van mezelf, waar ik nu overigens apentrots op ben, daagde ik mezelf uit erachter te komen wie mijn ‘echte’ vrienden zijn. En natuurlijk zijn er mensen afgevallen. En dat was alles behalve leuk. Eigenlijk was het vreselijk.

Mijn negatieve zelfbeeld werd voor de zoveelste keer bevestigd. Ik werd overduidelijk niet gemist door deze mensen! BAM in your face zullen we maar zeggen. Maar ik zette door. Ik kon en wilde niet meer leven met het gevoel niet goed genoeg te zijn voor een ander. Ik wilde alleen nog maar mensen om mij heen waar ik me veilig bij voelde en waar ik niet bij op mijn tenen hoefde te lopen. Ik wilde mezelf kunnen zijn. Het was een ‘groots’ besluit, en zeer zeker de moeite waard! Ik hoefde niet meer alle ballen in de lucht te houden. En dat was zoooo ontzettend bevrijdend!

Extra stimulans

Een extra stimulans om af te rekenen met mijn angst waren mijn dochters. Ik ging steeds meer merken dat ook zij erg onzeker zijn over zichzelf en ook heel bang zijn ergens niet bij te horen. Vooral mijn dochter van 13 voelt zich snel afgewezen of zet zichzelf snel aan de kant als ze maar merkt dat iemand net even wat meer aanwezig is als zij.

Dit was voor mij ook echt een heel grote motivatie om mijn angst te overwinnen, maar ook om mezelf nu eens echt op waarde te gaan schatten, mezelf leuk te vinden en ook echt te leren voelen dat ik ertoe doe. Want kinderen spiegelen wat er bij jou van binnen speelt. Het was dus aan mij om dit van binnenuit te veranderen en mezelf anders neer te zetten in deze wereld. Want alleen dan kun je de boodschap ook ‘echt’ overbrengen aan je kinderen. De boodschap dat ze goed zijn exact zoals ze zijn. En dat ze ten alle tijden zichzelf mogen zijn, of iemand ze nou wel of niet leuk vindt.

De sleutel naar een gelukkig leven

Het aller allerbelangrijkste in het leven is dat je het leuk hebt met jezelf. Jezelf liefhebt en respecteert. En de rest volgt dan echt vanzelf! Dat is voor mij de sleutel naar een veel gelukkiger leven. Zijn wie je bent en daar apetrots op zijn! Ik hoop dat jullie dit stuk met plezier gelezen hebben en dat ik jullie heb weten te raken met mijn verhaal.

Met veel liefde geschreven,

Randa Elabeidi