Dagkaart uit Het Elfenorakel

Neem me in je armen en geef me vleugels om boven de nevelen uit te vliegen. Mijn ziel is als een wolk, zij kent de blauwe hemel, die op haar wacht.
De stilte is een 'plek'', die zich in de grenzeloze ruimt uitstrekt. Deze is duidelijk zonder grenzen, en beangstigend als niet jij hem zoekt, maar hij naar jou toe komt, als je even zijn stem hoort die jou roept. Het lijkt alsof je de stem, die zoveel angst in je oproept, niet kent. Op deze plek zul je jezelf tegenkomen. Is dat het waar je voor wegvlucht? Toch spreekt je hart op deze plek tot je. Het kan je vertellen wie je echt bent. Waar ben je bang voor? Als je tot dit oord van de stilte weet door te dringen, zul je ontdekken dat je je met een nieuwe onbekende kracht eraan kunt overgeven.

Je zult de levendige ervaring leren kennen, dat je dorstige ziel als met kristalhelder water wordt gelaafd. Geloof je niet dat het moment is gekomen om alles 'zachter te zetten'? Ook als is het moeilijk, toch moet je temidden van de drukte van je alledaagse leven de stilte ruimte laten winnen en zichzelf in jou laten herkennen. Waar mensen leven is er geen plek meer, en ook geen moment in de loop van de dag of van de tijd, waarop men het ruisen van de bladeren in de wind zou kunnen horen, of het zachte kraken van een boom, die in zijn groei zijn takken naar de hemel strekt.