Waar was alles

 Ik gaf je mijn liefde, mijn vertrouwen, mijn hele hart,

Jouw geboorte was bijzonder, iets onbreekbaars, had het gevoel voor altijd.
Ik stond je bij tijdens stormen, onvoorwaardelijk,
Maar uiteindelijk was jij diegene die het contact verbrak.
Een 1 zijdig besluit. Je verliet het nes, maar ook het land.
Ik liet je mijn wonden zien, achteraf misschien niet handig geweest,
Maar in plaats van mij te houden, nam je afstand.
Je gaf me het gevoel dat ik het probleem was.
Je kende mijn angsten, mijn onzekerheden en zo ik ook de jouwe.
En toch, heb je keuzes gemaakt die mij in het diepste sneed.
Terwijl ik voor ons vocht en eigen belang opzij wist te zetten.
Je deelde de stukjes van jezelf niet meer met mij
Nu sta ik hier, zonder enig contact en een kleinkind die ik n iet mag zien opgroeien.
Afgeschilderd als de vrouw die gewoon “verder moet gaan.”
Vooral niet zeuren en moeder zijn.
Ze zeggen dat ik dramatisch ben, egoïstisch, handel uit zelfbelang.
Een leugenaar bovendien.
Maar waar is jouw liefde nu ik je nodig heb nu je zelf moeder bent?
Waar was liefde toen ik je los moest laten?
Waar was liefde toen je over al mijn moederlijke grenzen ging?
Waar was de liefde toen je je van me afkeerde?
Nu ga je zeggen dat ik het slachtoffer speel,
Terwijl je zegt slachtoffer te zijn van mij.
De waarheid is dat ik van je hou, onvoorwaardelijk
Ik ben gewoon die moeder die heel veel van je houd
En jij bent nu de dochter die niet weet hoe ze ook van haar moeder kan houden.
Ik zal wachten en hopen dat je ooit de weg naar mij zult vinden.
Het is en blijft jouw beslissing, niet de mijne.