Het leven
Het leven als een vervreemde ouder heeft me meer beschadigd dan ik ooit zal weten. Geloof dat het een pijn is die dicht bij ROUWEN ligt, alleen de persoon om wie je treurt is een deel van jou, is nog steeds hier onder ons.
Stel mezelf regelmatig de vraag: wat had ik anders kunnen doen, wat heb ik zo fout gedaan?
Was ik de beste moeder die ik kon zijn, op dat moment hoop ik het, maar terugkijkend sluipt de twijfel aan mezelf binnen.
Mis haar vreselijk, zelfs al dacht ik dat ze maar een uur verwijderd was miste ik haar al........
Bid dat ze bij me terug zal komen, dat we een kans zullen hebben om weer deel uit te maken van elkaars leven, maar het is 4 jaar geleden en ze is vastberaden in haar verlangen dat ik weg moet blijven.
Heb het contact met haar opgegeven, probeer me te concentreren op mijn dochter die me wel wil maar er is een lege plek in mijn hart. Ben ook boos dat ze me zo kon behandelen omdat ik weet dat ik haar nooit heb geleerd dat het oké is om ZO kwetsend te zijn.
Een deel van mij is boos op haar en een deel van mij verlangt naar haar.
De feestdagen en verjaardagen zijn extra zwaar, het is vooral moeilijk als de mensen om je heen vragen stellen over je vervreemde kind.......
Reacties
Een reactie posten