Hebben jullie dat nu ook?
Hebben jullie dat nu ook?
Dat je zo verschrikkelijk moe bent van al dat verdriet, de wanhoop omdat je je kleinkind misschien echt kwijt bent?
Maar dat je desondanks, tegen beter weten in, toch niet kunt stoppen met hopen dat het misschien weer goed gaat komen?
Ik haalde zó veel levensvreugde en energie uit mijn kleinkind.
En dat is, nu ik haar niet meer zie, helemaal weg.
Ik probeer echt van alles, ik zoek afleiding, maar dat verdriet is zo groot dat het alles blijft overheersen.
Ik word ook zo moe van de goedbedoelde adviezen, of opmerkingen zoals :" Het komt vast wel weer goed".
Ik vind het echt zo erg dat je kind je zo veel pijn doet en totaal onverschillig is voor het verdriet dat het veroorzaakt.
Ik weet dat er geen oplossing is, maar ik moest het even kwijt...
Reacties
Een reactie posten