DE STRIJD VAN CORINTHO

ROMAANSE VERWINING VAN GRIEKENLAND: DE STRIJD VAN CORINTHO

Op 146 a C zijn de twee centra van de oude wereld een ramkoers ingegaan: Rome en Griekenland. Terwijl de ene in de vorm was van een groot, uitdijend, gecentraliseerd rijk, was de andere een reeks koninkrijken die eeuwen geleden zijn opgericht en nooit veroverd, toen het meest commerciële gebied van de oude wereld was. Het blijkt dat Rome toen wilde om zichzelf te versterken als het grootste rijk van zijn tijd en het belangrijkste economische, oorlogs- en culturele centrum van de wereld.

De oorlog tegen de Carthagers was toen ten einde gekomen, met deze tientallen jaren hun belangrijkste tegenstander, die zich zelfs na verschillende aanvallen moedig verzet tegen de Romeinse macht. Maar toen de verovering van Carthago werd verbruikt, werd Rome niet alleen de belangrijkste landmacht, maar behaalde ook een brede overheersing van de Middellandse Zee. Natuurlijk begonnen met dit feit te veel steden, rijken en koninkrijken rondom hun verdediging te bewapenen, de toekomst was juist: Rome wilde niet stoppen.

Bij die gelegenheid werd een alliantie getekend, zoals de voormalige Romeinse historicus Dion Cassio meldt, de Achean League, een confederatie gevormd door twaalf stadstaten van het oude Griekenland, maar specifiek in het noordelijke deel van de Peloponnes, in de vierde eeuw v.Chr. om de Macedoniërs weer verenigd te weerstaan, en In de winter vanaf 146 v.Chr. rebelleerden ze tegen de Romeinen en ontkende elke invloed die werd uitgeoefend op Griekse zaken.

Om een gewapende opstand van de bevolking en lokale leiders te vermijden, groepeerde Rome, vertegenwoordigd door Consul Lucius Mumio, een baby met 23.000 man en meer dan 3.000 ridders, waarbij hulplegioenen van andere locaties, zoals die aanwezig waren bij de bezetting van Carthago. Het doel was aanvankelijk niet om een oorlog te beginnen, maar om de rebellen in te dammen, echter toen de Romeinen aankwamen in de regio's van de Peloponnesos waar de opstand groeiden, werd er met groot geweld en constante aanvallen geconfronteerd.

Aanvankelijk verpletterden de Romeinen de rebellentroepen en slaagden erin onder Escarpeia op te trekken, maar daar in Korinthe, kampten 14 duizend man voorzichtig en wachtten op het juiste moment om de Romeinse aanval terug te vechten, en onder leiding van generaal Dieu, een gewelddadige aanval die recht op regen pijlen in de avond verrasten de Romeinen, waardoor ze dezelfde zware verliezen breken.

Aangemoedigd door succes stonden de Grieken de volgende dag in de rij voor de strijd, maar de Griekse cavalerie, in grote meerderheid, wachtte niet op de aanval van de Romeinse cavalerie en verspreidde zich snel. De infanterie slaagde er echter in om hun posities te behouden tegen de aanval van de legioenen, totdat een speciale eenheid van 1.000 legionairs haar flank aanviel en de Griekse formatie wist te doorbreken, waardoor de Aques dwong zich terug te trekken in de Korint Er werd geen verdediging georganiseerd toen Generaal Dieu Arcadia in vluchtte, waardoor de stad weerloos werd. Korinthe werd systematisch vernietigd door het Romeinse leger en al haar schatten en kunstwerken werden geplunderd en naar Rome gebracht. De volledige vernietiging van de stad, hetzelfde lot van Carthago, was een keerpunt in de Romeinse politiek richting de Grieken.