Doen alsof alles oké is
Doen alsof alles oké is, terwijl dat niet zo is, is misschien wel de reden waarom je zo lijdt…….
.
Lieve mensen, ik denk dat we het allemaal wel herkennen als iemand vraagt: “hoe gaat het?” Dat we dan antwoorden: “goeeeeedddd!!!”, terwijl dat diep van binnen niet zo voelt.
Zo mocht ik een tijdje geleden een mooi gesprek hebben met een lieve moeder en haar twee dochters. Dochters maakten zich zorgen om moeder en zo kwam het dat ze laatst bij aan de koffie zaten.
.
Mooi hè, dat dochters zo begaan zijn met moeder?
En ik begrijp het ook wel. Er is voor een kind niets zo moeilijk als je moeder zien struggelen met de dingen die het leven soms aanreikt. Helemaal als het langer blijkt te duren dan aan te zien is.
.
Dus ik vroeg aan moeder: “Hoe is dat voor jou?” Waarop moeder antwoordde: “Och Rian, het kost me bergen energie om ‘leuk’ te doen, om te doen alsof alles oké, om af te spreken en gesprekken te hebben die ooit nergens op slaan, althans niet de gesprekken waar ik iets aan heb”.
.
Ik begreep moeder als geen ander. Heb zelf ook in die situatie gezeten. En misschien herken jij dat ook wel.
.
Ten eerste…als je niet lekker in je vel zit, kost dat al bergen energie.
Ten tweede…..als je dan ook nog leuk MOET doen, kost dat nog meer.
Ten derde…..als je niet jezelf kan of mag zijn, met alles wat er op dat moment speelt (inclusief de emoties) voer je een toneelspel op. Kost wederom energie, die je eigenlijk niet hebt.
Ten vierde…..als je dan ook nog eens een gesprek moet hebben over koetjes en kalfjes, terwijl je stoeit met hele andere dingen (die je gesprekspartner wegwuift), dan is de maat vol.
.
En ja…dan kun je misschien maar beter thuis alleen op de bank zitten.
Heb ik daar een oordeel op? Totaal niet.
.
Soms is dat het beste. Soms is je eigen gezelschap (hoe pijnlijk en eenzaam het ook kan zijn) het beste gezelschap wat er is. Dan hoef je in ieder geval niet te faken of een masker op te zetten.
.
Ik ga het gesprek verder aan met moeder en dochters.
Geen gesprek over ‘je moet genieten van het leven’ of over ‘kijk eens de zon schijnt’, maar gewoon over de dingen die er op dit moment zijn. Zonder goed of fout. Zonder oordeel. Zonder over hoe moeder zich eigenlijk zou moeten voelen. Zonder over hoe lang iemand mag ‘rouwen’. Gewoon, simpelweg kijken wat er is.
.
Er wordt koffie gedronken, geluisterd, gehuild en gelachen. En ja, dat laaste dat kan als al het andere er ook mag zijn.
.
Na afloop vraag ik moeder hoe het voor haar is geweest om nu toch bij mij te zijn en of dit haar ook energie heeft gekost. Waarop ze zei: “Heerlijk Rian. Dat we over bepaalde onderwerpen kunnen praten zonder dat de ander het moeilijk vindt of denkt op te moeten lossen. Dat alles er mag zijn en mag stromen en dat ik me daar niet eens bezwaard over hoef te voelen”.
.
Lieve mensen, is dat niet de clou?
Is dat niet de clou van het sociale leven?
Is dat niet de clou van de juiste mensen om je heen verzamelen? Mensen waarbij je volledig mag zijn wie je op dat moment bent? Mensen waar je je gevoelens op tafel mag leggen? Waar je mag lachen EN mag huilen?
.
Het is zo belangrijk dat we openlijk praten over wat ons bezighoudt. Dat we de schaamte en angst rondom dit alles verbreken en het veiliger maken voor mensen van alle leeftijden om hun diepste donkerste gedachten en gevoelens naar ons uit te drukken. Om hun pijn en schaamte te ontvangen met begrip, compassie en empathie. Om naar hen te luisteren. Om ze serieus te nemen En om ze te helpen hulp te krijgen als ze dat willen.
.
En ja…het leven is leuk en geweldig. Maar niet altijd.
Het leven brengt ook andere dingen op ons pad. En als die er niet mogen zijn, dan worden ze dus afgewezen. Daarmee wijzen we onze emoties ook af. En zelfafwijzing is het pijnlijkste wat er is.
Persoonlijk ken ik het ook.
Na het overlijden van mijn tweelingbroer heb ik in een isolement gezeten en de gordijnen zijn een half jaar dicht geweest. Iedereen zei: “Weet je wat jij zou moeten doen…..?” Pff…..je voelt je al zo ellendig en dan voldoe je ook nog niet aan de verwachtingen van de ander, die het (in hun ogen) zo goed bedoelen om je weer ‘op de been’ te krijgen.
En dan? Op een gegeven moment toch de moed bij elkaar rapen om weer naar een feestje te gaan of je onder andere mensen te begeven. En dan? En dan doen alsof alles oké is. Alsof je weer helemaal boven jan bent. Alsof je weer de oude bent zoals voor zijn overlijden.
Onmogelijk en kost bergen energie.
.
Ik weet nog dat ik in die tijd naar de tandarts moest. Ik kom binnen en de tandarts vroeg: “Hoe is het?” Waarop ik heel eerlijk en kwetsbaar zei: “Geen idee. Ik voel me heel emotioneel op dit moment. Het huilen staat me nader dan het lachen”.
Waarop ze zei: “Huil maar als je wil. Je bent mijn laatste patiënt en ik heb alle tijd”. 
Dat vond ik zooo bijzonder.
Ik moest lachen en zei: “Alleen al het feit dat het er mag zijn, maakt dat ik me ineens ontspannen voel”.
Voila…niks meer aan het handje.
.
Dus nogmaals lieve mensen,
Wat tips van een ervaringsdeskundige ….
.
Je mag zijn wie je bent, ook als dat moeilijk is voor je omgeving. Rouw en depressie hebben geen einddatum. Probeer zoveel mogelijk mensen om je heen te verzamelen die er zonder oordeel naar kunnen kijken. Reik uit. Je hoeft het niet alleen te doen. Niemand weet wat goed voor jou is. Dat weet je alleen zelf. En als laatste……als alleen zijn je op dit moment een fijner gevoel geeft dan in gezelschap…lekker doen. 
.
That’s it. 
Ps: nog een leuk blog lezen over ‘waarom we maar beter kunnen stoppen met doen alsof’? Tadaaa…….
.
Liefs Rian 
Reacties
Een reactie posten