Ze ging veel te ver!
Ze ging veel te ver!
Durfde te lopen op het vreemde land der dromen.
Ze doorbrak de barrière van angst en liet verlangen heersen in dat fragiele lichaam dat zich boog naar de passie die haar met één blik overwoog.
Ze riskeerde tijd van de levenslijn en zwoer bij zichzelf dat ze die droom zou leven, zelfs als ze moest leren vliegen.
Haar verlegen en altijd vastgelijmd aan de stenen van de grond waar haar voeten van dag tot dag op stapten creëerde een bijzondere gloed waarin iedereen opmerkte zonder dat iemand wist wat de reden was van zulk geluk.
Ze ging op pad in een kleurrijke jurk, met abstracte ontwerpen in haar favoriete tinten van liefde, en het zwart dat haar altijd gezelschap had gehouden, lag weggestopt in een hoekje van haar kast.
Wilde weten wie het was!
Ze wilde haar eigen geheimen verklappen!
Het verdwaalde in het blauw van een oogopslag en ging erheen zonder de grond te merken waar het op stapte.
Het is waar dat deze droom je vleugels gaf, maar er is ook geen twijfel dat we in het leven soms moeten weten hoe we realiteit en fantasie in balans moeten brengen.
Misschien is ze daarom te ver gegaan, omdat ze verder ging naar de andere kant van de droom.
Daar besloot ze te leven terwijl de wereld draaide en ze niets wilde zien.
Die blik, de kleur van de zee, verblindde haar.
En was blind door liefde die een tijdje leefde, lang genoeg om te leren wat het was om geliefd te worden en dan vergeten te worden zonder enige uitleg.
@Angela Caboz
Alle rechten voorbehouden...
Reacties
Een reactie posten