HET MANDJE RAAKTE OVERVOL

 HET MANDJE RAAKTE OVERVOL …

Met mijn neusje tegen het raam gedrukt van de speelgoedwinkel sta ik daar
Ik kijk verlangend naar het mandje van mijn dromen..

Een rieten mandje.. aan de binnenkant bekleed met een stof van rode kleur en witte stipjes.
“Ik wil die zo graag …mama en papa.”
Iedere keer als we langs deze speelgoedwinkel in de stad komen… blijf ik even staan en herhaal deze woorden..

Dan word ik jarig… en krijg ik het gewenste cadeautje..
Dolgelukkig… en mijn mandje en ik zijn een aantal jaren onafscheidelijk..

Alles stop ik erin… steeds dingetjes die me op dat moment zo dierbaar zijn.
Ik kan het mandje sluiten door een knoopje en een strikje in de touwtjes te maken.

Nu:

Stilletjes zit ik op een hoekje van de bank..
Dit beeld gaat opeens door me heen.

Dit mandje…

Opeens krijg ik inzichten… ingevingen in het nu…
Dat mandje van toen… leidt me naar het innerlijke mandje van nu..

Al mijn gevoelens stopte ik in het mandje..
En sloot het goed af..
Niemand kon erbij..
Zij waren van mij..

Opeens hoor ik het stemmetje..
Het stemmetje van haar:
Mijn innerlijke meisje laat zich weer horen..

“Ja,” vertelt ze..
“en weet je… het mandje werd steeds voller
Soms opende je het… heel even…
Pakte er dan een gevoel uit..
En dan werd je verdrietig..

Door de jaren heen werd het mandje almaar zwaarder..
En jij… jij deed er zo lang helemaal niks meer mee..

En ik maar roepen en schreeuwen..
Maar jij duwde me weg…

Het mandje raakte overvol…
Het kon zelfs niet meer open..
Het zat te strak dicht..

En toen heb ik de moed opgegeven
En ben in jou in een hoekje gekropen
In een hoekje… heel ver weg..

Dat mandje… oh… er kon echt niets meer bij..

Jaren gingen er voorbij
Ik zag het met lede ogen aan hoe jij verstrikt raakte in het leven…
Ik huilde bittere tranen..

Maar het hielp niet..
Het mandje bleef ver weg… ergens in een hoekje staan..
In een kamertje van jouw binnenste..

Hoe vaak ik hier niet naar heb gekeken.
Roepen.. schreeuwen..
Ik heb het allemaal gedaan.
Maar jij zag het niet .. jij hoorde niets..
Jij voelde mij niet…

Toen ik bijna de hoop had laten varen..
Dat alles voorgoed tussen ons voorbij was…

Klopte jij opeens op mijn deurtje diep in jou…

Jij kon niet meer…
En ik…
Ik had zoveel liefde in mij voor jou…

En ik zei:
“Echt… je moet nu echt jouw mandje gaan uitpakken..
Jouw mandje..gevuld met herinneringen… gevoelens
Die jou heel veel pijn hebben gedaan.”

“Ja, “ zei ik, “ik wil schoon schip maken..
zodat ik opnieuw kan beginnen..”

En zo pakken we nu samen iedere keer een ‘pakje van gevoelens’ uit..
Stapje voor stapje gaan we vooruit..

Iedere dag maak ik tijd vrij voor haar.. het ‘wijze’ kleine meisje
dat in mij woont…

Ze verdient heel veel liefde en aandacht…
Zoveel is zij tekort gekomen..

Gisteren was ik beneden in mijn kelderruimte..
En vond ik het mandje van toen…

Tranen biggelden over mijn wangen..
Dit mandje was leeg…

Mijn innerlijk mandje nog niet.
Het wordt nu al wel steeds lichter..
Dankzij haar… mijn meisje van toen..

Ze kijkt me aan en zegt:
“Kom we gaan weer aan het werk..
Er is nog genoeg te doen.. op ons pad..
Stenen… gevoelens van pijn vragen om verwijderd te worden…”

Dankbaar kijk ik haar aan.. en zeg:
“Jij bent me altijd trouw gebleven en
wachtte op mij.. ondanks jouw verdriet.”

Ze fluistert liefdevol:
“Ja, diep van binnen wist ik dat je op een dag terug zou komen
Als de tijd daar was…

Kom.. nu pakken we het volgende ‘gevoel uit ..’
De pijn van een herinnering… die hier nu om aandacht vraagt…”

We zijn op de weg van onze heling… samen..
En zie wat er gebeurt…

Het gevoel van liefde groeit..
En onze verbinding bloeit…”

In mij omhels ik haar…
Die lieve kleine meid..

“Kom,” zegt ze blij..
“We gaan verder..
En kijken waar de volgende stap ons naar toe leidt.