Het beste van de werelden

Het beste van de werelden die ik ken is degene die we alleen voor onszelf hebben bedacht. Wat bestaat bestaat bestaat niet. Wat ligt tussen dromen en de realiteit van de wereld waar we voeten op stappen. De wereld waarin het hart ons ontdekt en de realiteit waarin we liefde planten.

Het is daar tussen alles wat we zijn en het niets wat we niet begrijpen dat ik wil leven. Tussen je elke dag hebben zonder je aan te raken en dromen van de juiste dag om je vast te houden.

Dit is de wereld waarin we van elkaar gaan houden, met de toestemming van het leven, die ons op een dag samen bracht zonder toestemming te vragen. Het leven dat we onszelf de eigenaar noemen van dit heilige boek waar ons lot wordt getekend. De schat die ze vreest om aan niemand te laten zien, uit angst dat de geest het geluk dat ze alleen voor ons heeft gereserveerd, zou uitwissen.

Het moet door dit alles zijn, dat ik op een dag mezelf beoordeelde om in de hel te leven, en vandaag ruik ik de geur van het paradijs. Die heerlijke geur die me kietelt van vreugde veroorzaakt deze glimlach die je op mijn gezicht tekent De veelkleurige glimlach waarmee ik elke dag draag en parade in de straten van het leven.

Ik leef in de wereld dat zovelen zeggen dat het niet echt is. De wereld die ik niet wil verlaten. Ik laat het leven beslissen. En ze koos zonder aarzeling voor jou. Hij koos jou met gesloten ogen. Wat mij betreft, ik heb je onbedoeld mijn hart gegeven zonder te vragen.

Voor het eerst in mijn leven liet ik de rede niet spreken. Jij was het ontbrekende stukje om mijn levenspuzzel af te maken. Dat stukje waar het hart perfect past in de liefde. Het stuk dat moeilijk te vinden leek, maar dat het leven me bood.

Ik was te moe om de andere helft te vinden van wie ik ben. De andere helft van mijn oranje. De rechterkant van mijn lichaam die wankelde. Ik zocht uitputtend, in donkere hoeken, met de gedachte dat het de beste plek zou zijn om te vinden wie van mij was. Ik dacht dat ik beschermd was in deze steegjes waarvan ik dacht dat ik me verstopte, ver van de schaduw van lijden.

Ik zocht jou, verstopt in de mist van gevoelens, zodat ze mijn gevoel niet hard zouden raken. Ik zocht jou terwijl ik wegrende van de liefde.

Hoe zou ik zo liefde kunnen vinden, als het zou bestaan en niet zou leven. Hoe zou ik liefde kunnen omarmen als het weg zou lopen. Liefde behoort toe aan degenen die het risico lopen te leven, niet aan degenen die zich comfortabel voelen in lijden. Mijn spijt was zoveel dat het leven, moe van het luisteren naar me, jou koos zonder het mij te vragen. Zij, als meester van mijn bestaan, besloot dat jij de juiste persoon zou zijn om mij de kunst van liefhebben te leren.

En zo duwde ze je in mijn dagen en gaf ik mezelf zonder na te denken aan jou.

@Angela Caboz