Incarneren

Voordat we incarneren, wanneer we besluiten naar de aarde te gaan om de menselijke ervaring te beleven, maken we afspraken met gelijkgestemde zielen die ons zullen ondersteunen danwel onze grootste spiegel zullen zijn en stevig op onze knoppen zullen drukken en ‘collega’s’ die net als wij ook een taak hebben in de evolutie.

Iedereen selecteert die ervaringen die hij of zij in deze incarnatie wil beleven. Misschien leer je door onthechting, eenzaamheid, observatie, studie, leiderschap, armoede, ziekte... enz. De voorgenomen ervaring is evenredig met wat we als ziel nog wensen te leren.

Het evenwichtsspel in relaties, het ervaren van een handicap, het geboren worden in een complexe situatie, de nederigheid ervaren van het toestaan dat er voor je gezorgd wordt, of de zorg voor anderen... De uitdaging van materiële rijkdom door ethische criteria toe te passen zijn slechts een handvol uitdagingen, waarvoor een ziel zich in een menselijk leven stelt.

Terwijl de studierichting wordt gekozen om je in te schrijven aan de universiteit van het leven, worden de missies en de onderlinge relaties gespecificeerd, en krijgt elk zijn rol... Je wordt geboren.

Je moet dapper zijn om naar de aarde te komen, heel dapper, in het weten dat je alles wat je je voorgenomen hebt, zal vergeten en je ook geen gemarkeerde kaarten tot je beschikking hebt!

Sommige van deze zielen zullen elkaar vanaf hun geboorte ontmoeten: zij zijn onze broers en zussen, onze familie. Mensen die zo dichtbij ons staan en ons toch soms pijn doen en zo vreemd voor ons zijn. Anderen zijn bedoeld om klasgenoten, buren, beste vrienden, eerste liefdes, vrienden op de universiteit of op het werk te zijn.

Anderen zullen we 'toevallig' ontmoeten, ook al schuilt er achter elk toeval een plan dat we niet waarnemen. Sommige zullen we nauwelijks leren kennen, ze passeren slechts gedurende een kort moment in ons leven.

De dokter die ons behandelt bij een ongeval, de vreemdeling die ons helpt in een moeilijke situatie, de luidruchtige buurman die ons geduld of assertiviteit laat oefenen, die ons tot het uiterste drijft.

Niets is toevallig in geen enkel leven.

Er is een vrije wil.

We hebben de rollen toebedeeld, maar er is geen vast script, we improviseren.

Ieder creëert zijn eigen dialogen en acties, leert de lessen, neemt initiatieven en neemt verantwoordelijkheden en leerervaringen op zich.

Misschien is het de moeite waard om na te denken over waarom deze veeleisende, kritische en perfectionistische baas of collega, en de opeenvolgende partners misbruik van je maken of je zelfs hebben mishandeld? Wat als je zou moeten stoppen met werken voor dat bedrijf en initiatief en onthechting zou moeten leren?

Het is moeilijk om te weten wat we met ieder mens komen oplossen... maar de ziel weet het en fluistert haar boodschappen naar ons via onze intuïtie, een intuïtie die zovelen van ons negeren.

We weten het niet meer. Slechts soms voelen we intuïtief de afspraak om in de groep te blijven.

Iedereen is betrokken bij zijn eigen ontwikkeling en die van anderen.

In elke incarnatie, elke keer dat we in een nieuw menselijk lichaam stappen, voegen we kennis toe aan ons bewustzijn, aan ons ge-weten.

Elke ervaring is persoonlijk, niet te vergelijken met die van iemand anders. Iedereen heeft weer andere kaarten en routes.

Sommige ervaringen en mensen voeden ons, verzorgen ons, knuffelen ons en kalmeren ons, andere testen ons op de lessen die we in andere levens hebben geleerd of brengen ons naar de grenzen van ons huidige leerproces, maar ze leren ons allemaal.

Als je wakker bent, zul je deze mensen onderweg herkennen. Als je terugkijkt, wees altijd dankbaar voor de rol van ieder van hen, voor het respecteren van die ‘behandeling’, omdat ze je onbewust helpen terug te keren naar je essentie, helpen zoeken naar jezelf, jezelf te ontdekken en om jezelf toe te staan om echt jezelf te zijn.

IK ZIE JE OP AARDE