Vertrek
Een simpele houten keukentafel
En een simpele houten keukenstoel
Op de tafel ’t briefje, aanvankelijk verfrommeld,
Dan weer gladgestreken.
Het ligt er stil, het ligt verlaten
Op het kale hout:
“Liefste, ik ben verdwenen. De wijste.”
De donkere, bedompte keldergang.
Achter gesloten deuren de werelden van zovelen
Die nergens heen hebben geleid,
Die slechts hun tijdelijkheid bedreven
In illusoire pracht en schoonheid
Maar bovenal hun alledaagsheid.
“Liefste, ik ben verdwenen. De wijste.”
Een mens, in ‘t ondermaanse,
wachtend op verandering
die helaas nooit kwam.
Eindelijk iemand die het niet meer nam.
Reacties
Een reactie posten