EERLIJKHEID

 EERLIJKHEID...

...betekent niet dat je gewoon je "ongecensureerde waarheid" uitstort naar iedereen die wil luisteren.
'Je gevoelens delen' is eigenlijk niet altijd het vriendelijkste, meest afgestemde of meest bewuste wat je kunt doen.

Ja, laten we echt en eerlijk tegen elkaar zijn! Natuurlijk. Laten we uit onze schuilplaatsen komen en onze authenticiteit onthullen. Laten we de ban van schaamte in relaties doorbreken en moedig laten zien wie we werkelijk zijn. Natuurlijk.

Maar - en dit is ook cruciaal - laten we ons onderscheidingsvermogen behouden en ontwikkelen. Afstemming. Gevoeligheid, voor wat we nodig hebben, ja - maar ook diepe gevoeligheid voor waar de ander is/staat, ook een diepe voorzichtigheid voor hun innerlijk leven.

Anders "deel ik alleen MIJN rauwe waarheid!"...
is gewoon narcisme, zelf-verzwelging, ego, in vermomming.
Ego … vermomd als “authenticiteit”!
Het is niet altijd liefdevol, vriendelijk of behulpzaam om je diepste waarheid – je boosheid, je verdriet, je zorgen, je angst, je pijn, je meningen, je advies, je diepgaande spirituele realisaties – te delen met iemand die zich niet heeft aangemeld om te ontvangen, of niet in staat is om te ontvangen, of niet wil ontvangen, of niet in staat is om deze te ontvangen.

We kunnen authentiek zijn, EN zeer respectvol en ons bewust van de grenzen, gevoelens en behoeften van andere mensen zijn. We kunnen gevoelig zijn voor hun bereidheid om onze woorden en gevoelens te ontvangen.

Hun vermogen om te luisteren. Hoe ze met hun energie omgaan. Wat ze op een bepaalde dag aankunnen. Hun eigen pijn en trauma. De demonen waar ze in het geheim tegen vechten (degene die we misschien nooit zullen kennen). Met wie ze zich dichtbij, veilig en vertrouwd voelen.

We kunnen leren vragen te stellen voordat we onze verhalen uitstorten, ons persoonlijke innerlijke leven delen, onze diepste waarheden en meningen en oordelen uitspreken, ons "ruwe en ongecensureerde zelf" uiten aan een ander.
Anders dumpen we gewoon onze heilige innerlijke wereld op hen, gebruiken we anderen als vergaarbakken voor onze eigen pijn, angst, eenzaamheid en de niet-gemetaboliseerde delen van onze psyche. Dit is niet aardig voor anderen, en uiteindelijk ook niet aardig naar onszelf.
Omdat onze heilige innerlijke hoedanigheden ook een veilige en toegewijde omgeving verdienen.

Ja, laten we 'eerlijk en echt' tegen elkaar zijn. Laten we onze onverbloemde waarheid vertellen... aan degenen die hiervoor open staan en bereid en in staat zijn om te luisteren, aan degenen die zich hebben aangemeld voor dit heilige werk en die de capaciteiten hebben om onze waarheid te bevatten. Een therapeut. Een goede vriend. Een partner. Een familielid. Iemand die zich heeft gecommitteerd om hun tijd en hart te schenken en op deze manier naar ons te luisteren.

Ja, laten we "onze waarheid spreken", moedig en luid als dat nodig is. Maar laten we ook leren wanneer we soms moeten stoppen met praten. En ademen. En stil zijn. En luisteren. En ons bewustzijn op een andere manier openen. Vraag naar die ander. Ontdek wat ze willen, en nodig hebben, en kunnen bieden, bevatten en verwerken. Word ook heerlijk nieuwsgierig naar hun innerlijke wereld.

Er is een tijd van spreken en een tijd van stilte. Een tijd om ons diepste innerlijke leven te delen, en ook een tijd om te luisteren. Een tijd om samen te zijn en een tijd om alleen te zijn. Een tijd om dichterbij te komen en een tijd om elkaar de ruimte te geven. Een tijd om "onze rauwe waarheid te vertellen", en een tijd om... nou ja, onze waarheid dicht bij onszelf te houden, en te wachten, en geduld te cultiveren, en misschien een alternatieve uitlaatklep te vinden. Soms is dat het vriendelijkste. Om niet te delen. Of te wachten. Of om in plaats daarvan te luisteren.

Er is geen goede of foute manier. Er is alleen deze mysterieuze en nooit eindigende dans... waartoe we allemaal zijn uitgenodigd.

Bron: Jeff Foster