The Hunger Games: Mockingjay - Part 2 (2015)

 Nadat de jonge Katniss Everdeen ermee instemt om het symbool van de rebellie te worden, de Mockingjay, probeert ze Peeta terug te brengen naar zijn normale staat, probeert ze naar het Capitool te komen en probeert ze om te gaan met de gevechten die op haar pad komen... maar dat alles voor haar hoofddoel: president Snow vermoorden en de vrede in de districten van Panem herstellen. Terwijl haar team steeds kleiner wordt, zal ze het Capitool bereiken? Zal ze wraak nemen op Snow of zal haar doelwit veranderen? Zal ze bij haar "Star-Crossed Lover" zijn, Peeta, of haar oude vriend, Gale? Doden, bommen, pijl en boog, een liefdesdriehoek, hoop... Wat zal er gebeuren?

Ik zag de films van The Hunger Games altijd als een spannende weergave van de corruptie en tirannie die deze wereld binnenvalt, en als jonge Egyptenaar die twee recente revoluties heeft meegemaakt, weten we veel over de gevolgen van een burgeroorlog en hoe vuil de strijd om politieke macht kan zijn. Deze film raakt dit thema op een manier die democratische en luxueuze samenlevingen niet zullen begrijpen of waarderen.

Mockingjay pt2 levert een spannende en emotionele rit af terwijl Katniss en de andere rebellen op een missie gaan om de meedogenloze president Snow te doden. De film speelt zwaar in op zijn politiek en laat de lelijke kant van revoluties zien. Het zou gemakkelijk zijn geweest om een ​​puur goed versus puur kwaad-scenario te maken, maar de film laat veel grijze gebieden zien en benadrukt het feit dat niemand onkreukbaar is, wat veel leuker is in termen van verhaalvertelling.

De film doet ook recht aan zijn personages in hun laatste reis en heeft geweldige optredens van zijn twee hoofdrolspelers. J. Lawrence excelleert in het portretteren van een vastberaden Katniss die vecht om haar gekwelde emoties te onderdrukken voor een groter doel, ze balanceert perfect tussen de kracht van het brengen van offers en genadeloos worden in oorlog zonder haar menselijkheid te verliezen. Hutcherson levert zijn beste acteerprestatie als een verwarde Peeta die zowel op de grond als in zijn hoofd vecht, en zijn monologen komen met verschillende betekenisvolle momenten die ons eraan herinneren waar 'The Hunger Games' allemaal om draaide. Het zijn echter de walgelijke optredens van D. Sutherland en J. Moore als twee vergelijkbare vijanden die deze young-adult film naar een heel nieuw niveau tillen.

Maar de film is allesbehalve foutloos, hij heeft verschillende problemen die we aan het montageteam kunnen wijten, het trage tempo van de film richt zich te veel op Katniss en haar groep waardoor je de oorlog buiten vergeet, en wanneer de tijd komt dat de omvang van de opstand zich openbaart, krijg je er niet genoeg van, wat naar mijn mening het grootste probleem is met de film. Dit was echter nooit bedoeld als een grootschalige oorlogsfilm, het werd altijd vanuit het perspectief van één persoon gepresenteerd, wat begrijpelijk is. Een ander probleem dat ik vond, was dat de film verschillende hoofdpersonages liet sterven, maar niet genoeg tijd besteedde aan het eren van hen, niet zo veel als ze deden met Rue in de eerste film.

Niettemin, in plaats van te blijven hangen bij de onvolkomenheden, juich ik Mockingjay Part 2 toe voor de grotere boodschap die het probeert over te brengen, voor het creëren van een bevredigende oplossing voor een van de sterkste en meest blijvende heldinnen in de cinema, en voor het respecteren van het publiek en het niet verbloemen van iets. Mensen klagen dat dit laatste hoofdstuk te grimmig is, mijn ouders vonden het te realistisch, te veel lijkend op wat er in ons land en zoveel andere landen gebeurt, maar voor mij...was dat nodig. Ik kan alleen maar hopen dat films als deze op de een of andere manier bijdragen aan het creëren van een wijzer volgende generatie politieke leiders, wat de film uiteindelijk biedt als troost; een laatste gevoel van hoop voor de toekomst.