The Hunger Games: Catching Fire (2013)

 Twaalf maanden na het winnen van de 74e Hongerspelen, moeten Katniss Everdeen en haar partner Peeta Mellark op wat bekend staat als de Victor's Tour, waarbij ze alle districten bezoeken, maar voordat ze vertrekken, krijgt Katniss bezoek van President Snow die vreest dat Katniss hem een ​​jaar geleden tijdens de spelen heeft getrotseerd toen ze ervoor koos om met Peeta te sterven. Nu zowel Katniss als Peeta tot winnaars zijn uitgeroepen, voedt dit een mogelijke opstand. Hij vertelt Katniss dat ze tijdens de tour beter kan proberen om ervoor te zorgen dat ze de vlammen dooft, anders zal iedereen om wie ze geeft in gevaar zijn.

The Hunger Games gaat over onderdrukking, terugvechten en revolutie. De Spelen, hoewel cruciaal, zijn nog steeds onderdeel van een groter verhaal.

Vergeleken met de eerste film is deze film absoluut donkerder. De personages zien er nog wanhopiger uit dan ooit, en als je dacht dat er in de eerste film weinig te lachen was, is dat in deze film vrijwel niet het geval. Zelfs de fel verlichte scènes met juichende menigten en lachende presentatoren leken dof, somber en deprimerend. Terwijl je genoot van de geestige grappen, kon je niet anders dan wachten op de 'maar...'. Het gevoel van duister en somberheid blijft van begin tot eind van de film hangen. Dat is echter niet erg - het is niet de bedoeling dat het een vrolijke film wordt.

Veel details en subplots zijn begrijpelijkerwijs uit de verfilming geknipt, maar geen die cruciaal waren voor de plot van de film. Echter, veel van de perifere actie die in het boek zat, ontbreekt hier, dus hoewel het verhaal snel genoeg verloopt, is er altijd het gevoel dat er voor een actiethriller niet genoeg gevechten of explosies zijn. Degene die de film wel heeft, zijn niet spannend of groots genoeg.

Maar qua verhaalvertelling werkt de film nog steeds om van de eerste film over te gaan en zich voor te bereiden op de derde. De zaden van de revolutie zijn geplant en bewaterd, en we bereiden ons nu voor op het rijpen en oogsten.

Jennifer Lawrence deed het hier niet zo goed als in de vorige film, waarschijnlijk omdat het meeste van de benodigde groei al eerder is gedaan. Josh Hutcherson zette echter een betere prestatie neer. Hoewel hij voorheen misschien de gewonde, verliefde puppy was, betekent zijn ontwikkeling tot een complexer personage in deze film dat hij meer van de film gaat dragen.

Emotioneel gezien raakte deze film me minder dan de vorige. Misschien komt dat deels doordat ik weet wat er gaat komen, maar dat is maar een heel klein percentage. Het komt vooral doordat de film niet in staat is om je lagere emoties aan te spreken - niets dat echt aan je hartzeer trekt. De doordringende somberheid lijkt ook elk vermogen om je nog neerslachtiger te voelen dan je al denkt te zijn, te hebben ondermijnd.

Het is nog steeds een film waar je van kunt genieten, en ik heb er genoeg van genoten. Hopelijk zal de volgende film voor meer emotionele variatie zorgen. Als je geen medelijden hebt met de personages, zal de film je ook niet interesseren.