A League of Their Own (1992)

 Tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen alle mannen vochten, werden de meeste banen die vrijkwamen door hun afwezigheid, ingevuld door vrouwen. De eigenaren van de honkbalteams, die niet wilden dat honkbal voor onbepaalde tijd stil zou liggen, besloten teams te vormen met vrouwen, dus werden scouts door het hele land gestuurd om vrouwelijke spelers te vinden. Een van de scouts reist door Oregon en vindt een vrouw genaamd Dottie Hinson, die ongelooflijk is. Hij benadert haar en vraagt ​​haar om mee te doen, maar ze is niet geïnteresseerd, maar haar zus Kit wil weg uit Oregon en biedt aan om met hem mee te gaan; hij stemt alleen toe als ze haar zus kan overhalen om mee te gaan. Als ze meedoen aan de auditie, worden ze gekozen en zitten ze in hetzelfde team. Jimmy Dugan, een voormalig speler die nu een dronkaard is, is de teammanager. Maar hij vindt dat het geen echte baan is, dus hij drinkt en doet niet bepaald zijn werk, dus Dottie stapt naar voren. Na een paar maanden waarin het lijkt alsof de meiden geen aandacht trekken, dreigt de competitie te worden gesloten totdat Dottie iets doet wat de aandacht trekt. Al snel is Dottie de ster van het team en voelt Kit zich alsof ze in haar schaduw leeft.

Eén keer in je leven krijg je de kans om iets anders te doen.

Net als veel anderen wist ik niets over een honkbalcompetitie voor vrouwen in oorlogstijd, dus het verhaal vond ik fascinerend. De film is prachtig verteld en is erg ontroerend en grappig. Het plot volgt de vrouwen die een professionele honkbalcompetitie voor meisjes vormden tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen de jongens gingen vechten. En dan is de oorlog natuurlijk voorbij en komen de jongens terug - wat gebeurt er dan met de vrouwen met hun glimp van onafhankelijkheid en een leven buiten de keuken?

Er zijn veel goede karakterontwikkelingen, met name de twee zussen, Dottie (Geena Davis) en Kit (Lori Petty), en de afgedankte has-been, Jimmy Dugan, gespeeld door Tom Hanks met ongeveer 2 stone extra voor de rol.

De flashbackstructuur werkt zo goed dat je je niet kunt voorstellen om het op een andere manier te doen. Alle acteurs doen het geweldig, maar voor mij steelt Lori Petty als Kit, Dottie's kleine zusje, de show. Ze is briljant.

Let op de af en toe glimpen van Tea Leoni als een Racine-slagvrouw.

Blijkbaar zijn alle verwondingen die te zien zijn, opgelopen door de acteurs zelf. Je kunt het ook geloven - ze lijken echt op honkballers. Eersteklas montage maakt het echt een opwindende sport.

De film had een stinker kunnen zijn - er zijn veel clichés en het is behoorlijk voorspelbaar, maar het wordt met veel sympathie en sentiment behandeld zonder stroop door Penny Marshall. Wendingen en subplots zouden misplaatst zijn - dit is een klassieke feelgood en vermaakt zonder langdradig te worden.