Niemand gaat zo vaak kapot vanbinnen

 Niemand gaat zo vaak kapot vanbinnen

als degene met een hart dat blijft liefhebben.

Een hart dat opent waar anderen zich sluiten,
dat vergeeft wat eigenlijk onvergeeflijk is,
dat blijft hopen, zelfs als het keer op keer wordt gebroken.

Het zijn de mensen met het zachte hart
die door het leven worden gesleurd,
die stormen vangen met open armen
en donder in hun borst laten beuken
terwijl ze anderen onder hun vleugels blijven houden.

Zij worden het vaakst verraden.
Niet omdat ze zwak zijn, maar omdat hun kracht onzichtbaar is voor wie slechts aan de oppervlakte leeft.

Hun grenzen zijn zacht niet uit gebrek aan ruggengraat, maar omdat hun kompas liefde is, geen controle.

Ze worden gemanipuleerd, gebruikt, genegeerd.
Hun trouw wordt op de proef gesteld,
hun zachtheid misbruikt.

En wanneer ze eindelijk durven loslaten,
worden ze ‘te gevoelig’ genoemd alsof hun pijn niet echt is, alsof hun empathie iets is om zich voor te schamen.

Maar wat niemand ziet:
zij zijn de dragers van licht.
Zij zijn de geheime hoeders van heling.
Zij zijn de ruimte waar anderen thuiskomen.
Ze brengen zachtheid in een wereld die te vaak hard is.
En ondanks alles blijven ze geven,
blijven ze liefhebben,
blijven ze hopen dat het anders kan.

En dat dát is geen zwakte.
Dat is een goddelijke kracht.
Een kracht die in stilte bergen verzet.
Een kracht die de wereld verandert,
niet met geweld,
maar met aanwezigheid,
met geduld,
met onvoorwaardelijke liefde.

Er zijn mensen die te diep voelen.
Te intens.
Te rauw.
Te echt voor een wereld die liever verdooft,
ontkent, en verdraait.

Mensen bij wie je in de ogen kijkt
en je eigen pijn gespiegeld ziet.
Die je aankijken met een blik
alsof ze je al jaren kennen niet omdat je ooit met ze sprak, maar omdat ze je aanvoelen.

Die mensen, met hun open borst en tere hart,
krijgen vaak het meeste te verduren.

Niet omdat ze zwak zijn,
maar omdat hun zachtheid wordt aangezien voor breekbaarheid,
en breekbaarheid is bedreigend
voor wie nooit heeft leren voelen.

Ze worden leeggetrokken,
misbruikt, gemanipuleerd.
Ze zijn een veilige haven in een wereld vol storm,
die iedereen binnenlaat,
maar zelf zelden bezocht wordt.

Ze luisteren zonder oordeel,
houden van zonder voorwaarden,
geven zonder maat,
vergeven wat nooit vergeven had hoeven worden.
En ze dragen…
Mijn god, wat dragen zij veel.

Trauma dat niet van hen is.
Emoties die niemand anders durft te voelen.
Zwijgende schreeuwen in de stilte van de nacht.

Een zenuwstelsel op scherp, altijd voelend,
altijd afstemmend op wat de ander nodig heeft,
terwijl hun eigen behoeften oplossen
in de hitte van het zorgen voor.

Ze zeggen “het is oké” terwijl hun hart bloedt.
Ze glimlachen als ze eigenlijk willen breken.

Ze blijven, waar anderen allang waren weggegaan.
Omdat hun loyaliteit geen grens kent,
en hun liefde geen voorwaarde heeft.

Maar dat kost wat.
Het kost hun lichaam.
Hun energie.
Hun vertrouwen.
Hun zelfrespect.
Hun geloof dat ze ook iets waard zijn,
ook als ze even niets te geven hebben.

Want ook deze mensen zijn moe.
Doodmoe.
Niet van het leven zelf,
maar van de strijd om hun hart niet te sluiten
in een wereld die het telkens opnieuw probeert te breken.

En toch…
blijven ze kiezen voor liefde.
Niet omdat ze naïef zijn.
Niet omdat ze dom zijn.
Maar omdat het het enige is
wat ze écht kennen.

Hun liefde is geen keuze.
Het is hun natuur.
Hun essentie.
Hun kracht.
Hun vloek en hun zegen.

En zij…
zij zijn de reden dat de wereld nog niet
ten onder is gegaan aan cynisme, haat en onverschilligheid.

Zij zijn de stille hoeders van schoonheid.
De vergeten priesters van compassie.
De ongekroonde koningen en koninginnen van zachtheid.
Zij zijn het medicijn
dat deze wereld zo hard nodig heeft,
maar zelden herkent.

Dus als jij zo iemand bent als je ooit het gevoel hebt gehad dat jouw hart je grootste vijand is,
omdat het altijd meer voelt dan het zou moeten,
weet dan dit:

Jouw gevoeligheid is geen zwakte.
Het is een revolutionaire daad.
In een wereld die liever sluit dan opent,
liever vernietigt dan verbindt,
liever wint dan voelt ben jij een levend bewijs
dat liefde nog bestaat.

Dat zachtheid blijft bestaan.
Dat geven zonder agenda nog mogelijk is.
Dat menselijkheid sterker is dan onverschilligheid.

Laat je hart niet verharden.
Niet nu. Niet na alles.
Niet na de hel die je hebt overleefd
door niets anders te zijn dan puur.

Want wat jij bent…
is zeldzaam.
Kostbaar.
Onvervangbaar.

En ik weet dat het moeilijk is.
Dat je soms wil verdwijnen
in muren en maskers zoals de rest.
Maar blijf alsjeblieft wie je bent.

Want jij bent het licht in deze wereld.
Jij bent de hoop in deze tijd.
En jouw bestaan is een zegen voor ieder mens
dat ooit door jouw liefde is aangeraakt
en zichzelf daardoor heeft herinnerd.