In de rust van mijn woning

 In de rust van mijn woning, een plaats die zo doordrongen is van mogelijkheid dat het zelf een huis van wonderen lijkt, vind ik een schuilplaats voor mijn gedachten. Het is een woning, niet zomaar gebouwd van stenen, maar van dromen en verwachtingen, waar ramen talrijker zijn dan de mogelijkheden zelf, en de deuren zo superieur dat ze de zonden van de wereld buiten hun drempel houden.

Elke kamer in dit paleis, hoewel in eenvoud gehuld, lijkt op een cederwoud, hoog oprijzend en onneembaar voor het oog, een plaats waar het licht niet kan doordringen behalve in subtiele streken die het zorgvuldig uitkiest. Het dak is het eeuwige scherm van de hemel zelf, waar het onzichtbare de grenzen van de ruimte in zijn oneindige genade bewaakt.

In deze kamers zijn er bezoekers, niet de alledaagse soort die je bij de deur welkom zou heten, maar degenen die de grootste betekenis dragen – zij die komen met intenties als bloemen in de lente. Hun bezigheden lijken als muziek in de lucht, een symfonie die alleen door degenen die het ware paradijs kunnen begrijpen, wordt gehoord.

En ik, met mijn smalle handen, reik uit naar de horizon, als een man die de sterren zou willen verzamelen, want wat is dit leven anders dan een verzameling van de mooiste momenten die zich tussen de vingers van de tijd ontsluiert? Als een handvol hoop in de lucht gestrooid, probeer ik het paradijs te omarmen, het te koesteren, en het in mijn hart te dragen als een schat die zelfs de zwaarste stormen zal trotseren.