En als later

En als later, als de tijd aanbreekt en mijn ogen grijs worden, vragen ze me wat ik in het leven heb gezien, dus zeg ik: ik heb regenachtige en zonnige dagen gezien, en ik was in alle rust, want ik droeg de sereniteit die in de uren geoogst werd met me mee.

Ik voelde verdriet, om vrienden te zien vertrekken, maar mijn hart is vernieuwd met de komst van zoveel anderen.

Ik zag veel zon opkomen, het landschap veranderden met het ritme van de seizoenen, en ik transformeerde ermee, brak en maakte mezelf opnieuw, totdat ik mezelf kon vinden.

Ik zag kinderen spelen, alsof het leven een eeuwige gang was, waar we leren draaien, glimlachen en vaak huilen, dat wie een hand heeft om vast te houden sterker is.

En van zoveel dingen die ik zag, droeg ik de vreugde van de plekken waar ik wandelde en het vage verlangen dat ik meedroeg.

Zoveel gekke lachjes die mijn ziel deden dansen! De verse koffie, een trouwe metgezel van een goed gesprek (die in de middag komen en we merken het niet eens), de moeders schoot, het nest waar we altijd naar terug willen, de knuffel die een leven vertaalt, zonder iets te zeggen, de winterdagen, de regen die een lied maakt, de werkwoorden, de binnenplaatsen, de stilte van de nacht en de symfonie van de ochtenden...

En wat ik niet zag, vond ik ook logisch, want wat echt een verschil maakt in het leven, zijn de kleine dingen, de kinderen, de gekke dingen die onopgemerkt blijven, maar de plek veranderen, de vloer bloeien zodat we door kunnen gaan...

- Eunice Ramos