De Kunst om Jezelf te Zijn

 De Kunst om Jezelf te Zijn

Soms doe ik alsof ik normaal ben.
Niet omdat ik wil liegen. Niet omdat ik mij schaam. Maar omdat het leven soms vraagt om een masker — zachtjes opgezet, beleefd glimlachend, en netjes gestrikt. Een keurig jasje, een ingehouden lach, een kopje thee op het juiste uur.

Maar ach, dat verveelt snel.

Want diep vanbinnen zindert iets anders. Iets dat leeft, dat sprankelt, dat danst in het licht van de eigen waarheid. Een kloppend hart dat geen genoegen neemt met middelmatigheid. Dat zich niet laat temmen door de maat van de massa, noch door de verwachtingen van hen die liever slapen dan dromen.

En dus blijf ik gewoon wie ik ben.

Niet uit koppigheid, maar uit trouw. Trouw aan de fluistering van mijn ziel, die mij herinnert aan wie ik was voor de wereld mij vertelde wie ik moest zijn. Trouw aan de vonk die niet dooft, zelfs niet wanneer de regen van het oordeel valt.

Ooit schreef Dickens over de wereld als een toneel, bevolkt door lieden met maskers — sommige vriendelijk, anderen schijnheilig. Maar hij wist ook: het hart dat waarachtig klopt, overwint altijd. In eenvoud, in eerlijkheid, in de kracht van authenticiteit.

Dus als ik dan kies, en kiezen moet men altijd, dan kies ik voor dat wat niet verveelt. Voor dat wat leeft. Voor mij.

En misschien, heel misschien, vind jij in mijn verhaal ook een stukje van jezelf terug.

Want zeg nu zelf — wie wil er nu normaal zijn, als je ook jezelf kunt zijn?