Gifted (2017) Review

 Na de vroege dood van zijn zus heeft de alleenstaande Frank de opvoeding van haar dochter Mary op zich genomen. Dat gaat tamelijk voorspoedig, tot Mary naar school moet en blijkt dat ze een wiskundig genie is. Resulterend in getouwtrek tussen Frank, die wil dat zijn nichtje een gewoon leven leidt, en zijn moeder (Mary’s oma dus), die vindt dat haar kleindochter het onderste uit de kan moet halen.

Gifted is een prachtig gefilmd (en gemonteerd), oprecht verhaal over ouderschap en familieconflicten dat net zo echt en inzichtelijk is als grappig: de volledig ontwikkelde personages zijn perfect gecast met acteurs die spot-on optredens leveren. De verhalende achtergrond gaat over hoe je het beste een geniaal kind opvoedt.
Evans speelt Frank Adler, wiens briljante wiskundige zus Diane 6 1/2 jaar geleden zelfmoord pleegde en hem met een baby achterliet om op te voeden. McKenna Grace speelt Mary, Franks 7-jarige nichtje naar wie de titel van de film verwijst. Olivia Spencer (die de laatste tijd in alles lijkt te verschijnen) speelt Roberta, hun buurvrouw, vriendin en oppas in het weekend.
Als de film begint, berispt Roberta Frank omdat hij Mary die ochtend op de schoolbus heeft gezet. Hij vindt dat Mary sociaal onhandig is en tijd moet doorbrengen met vrienden van haar eigen leeftijd in plaats van na te denken over de toekomst van de euro. Roberta is bang dat Mary bij Frank wordt weggehaald, een angst die terecht blijkt te zijn naarmate het verhaal zich ontvouwt.
Jenny Slate speelt Mary's lerares in groep 1, mevrouw Stevenson (ook bekend als Bonnie), die de buitengewone begaafdheid van het kind opmerkt, wat, hoewel ze het niet wilde, Mary uiteindelijk onder de aandacht brengt van Franks vervreemde moeder Evelyn (Lindsay Duncan). Geobsedeerd door de wiskundige gaven van haar eigen dochter, had Evelyn Dianes vrienden weggejaagd, waardoor ze sociaal onvolwassen werd, wat mogelijk heeft bijgedragen aan de zelfmoord.
Deze details komen aan het licht tijdens een voogdijstrijd om Mary tussen Frank en Evelyn in de rechtszaal van rechter Nichols (John M. Jackson); Glenn Plummer is uitstekend als Franks advocaat. Ze beweert dat Frank, die assistent-professor filosofie was aan een universiteit in het noordoosten toen Diane nog leefde, maar nu boten repareert in het stadje in Florida waar hij Mary naartoe verhuisde, niet voldoende voor haar kleindochter zorgt. Het wordt echter duidelijk dat ze Mary eigenlijk wil gebruiken zoals ze dat met Diane deed om haar eigen ambities te vervullen - Evelyn heeft er nog steeds spijt van dat ze een veelbelovende carrière heeft opgegeven toen ze trouwde - om een ​​historisch belangrijk en nog onopgelost wiskundeprobleem op te lossen.
Ondertussen zien we dat Frank echt toegewijd is aan Mary's veelzijdigheid. Hij geeft geen antwoorden op de meeste van haar vragen, zodat ze vrij is om haar eigen conclusies te trekken. Er is een ironische scène waarin de twee op het strand spelen, afgetekend tegen een feloranje lucht, terwijl de zon ondergaat, en toch bevestigt Frank het bestaan ​​van de schepper niet wanneer Mary vraagt ​​of er een God is.
In mijn favoriete scène toont Frank ongeëvenaarde ouderschapsvaardigheden wanneer hij Mary, in tranen omdat haar biologische vader niet eens probeerde haar te zien toen ze in de stad was als Evelyns pion, meeneemt naar de kraamafdeling van een ziekenhuis, zodat ze getuige kan zijn van de liefdevolle viering van het gezin die plaatsvond toen ze indirect werd geboren.
Olivia Spencer is geweldig, haar personage is een stabiliserende kracht van plezier voor Mary, en dat geldt ook voor Jenny Slate als Bonnie, met wie Frank een onverstandige relatie aangaat; gelukkig wordt Franks indiscretie met Mary's leraar geen factor in de rechtbank. In plaats daarvan worden hun interacties gebruikt om Franks persoonlijkheid en ouderlijke filosofie verder te onthullen; deze luchtigere en humoristische scènes dienen om de serieuze aard van het voogdijproces in evenwicht te brengen.
Tot slot is Miss Grace uitstekend als Mary, waardoor het genie van haar personage geloofwaardig is (hoewel het ontmoedigend is dat haar intelligentie te vaak wordt vertaald als sarcasme). Er zijn een aantal echt lieve scènes tussen Frank en Mary, maar ook verschillende met haar leraar, klasgenoten van groep 1 en eenogige kat Fred.
Het moment dat Mary achter moet blijven bij het pleeggezin en dat ze zo begon te huilen, liep bij mij ook een traan uit mijn ooghoek want ik werd terug geslingerd in de tijd toen ik achter werd gelaten in het kindertehuis. Ik was pas 5 jaar oud en begreep ook niet wat er gebeurde. Het was voor mijn eigen veiligheid omdat ik zwaar mishandeld werd thuis, maar als kind begrijp je niet wat je dan verkeerd hebt gedaan als je zo weg wordt gedaan.
Miss Grace is een klein geweldige actrice en ik geloofde haar in deze film. 

Een echte aanrader!