Lieve Dochter

 Lieve Dochter 

Het gaat niet goed. Het gaat helemaal niet goed. Maar niemand heeft het door, ik kan het uitstekend verbergen. Toneelspelen is een koud kunstje. Niets is wat het lijkt. Keeping up appearances, ik kan zo door voor de Oscars. Dus lach ik als er gelachen moet worden, laat ik af en toe een traan als dat in het plaatje past en straal ik rust uit alsof er niets aan de hand is en mijn leven, ook zonder jou, tevreden voortkabbelt.

Krampachtig probeer ik te achterhalen of er een aanleiding is. Ik graaf en graaf in mijn gedachten en opeens komt het als een schok binnen. Ik weet het. Ik weet wat de aanleiding is waardoor ik me de laatste tijd zo ontzettend ellendig voel. Waarom dat steentje in mijn maag, wat er al jaren zit, de laatste weken uitgegroeid is tot een loodzware kei die ik – dag in, dag uit – met mij meezeul.

Je hebt het laatste lijntje doorgeknipt. Je hebt me, na mijn laatste bericht, geblokkeerd op FB. Dat laatste lijntje, die zwakke breekbare uiterst dunne strohalm is geknakt. Waarom heb je dat gedaan? Wat is de reden? Ik kan er alleen maar naar gissen. Iedere maand stuurde ik je een berichtje dat ik weer geld had gestort. Meestal las je het niet. Bleef het vinkje wekenlang wit. Dan wachtte ik geduldig totdat het vinkje op een dag blauw kleurde en mijn hart een sprongetje maakte van geluk.

Is het omdat ik een trucje had gevonden om jouw aandacht te trekken? Toen ik op een bewuste dag een berichtje combineerde met een aantal leuke foto’s. Foto’s van jou. Mooie herinneringen. Toen gebeurde er iets hoopgevends. Je opende het bericht binnen luttele seconden en bekeek de foto’s die ik je stuurde. Een hele reeks blauwe vinkjes! Ik zag ze een voor een van wit, plop, plop, plop, zo naar blauw veranderen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven.

Die blauwe vinkjes gaven hoop. De hoop die ik zo keihard nodig heb om te blijven geloven in het wonder van jouw terugkeer. De dag dat je voor me staat en je armen om mij heen slaat. Mijn tranen afveegt en zegt dat het je spijt dat je mij zo lang uit jouw leven geweerd hebt. En dat ik jou dan in mijn armen neem om je nooit meer los te laten en zeg dat het goed is. Dat we de verloren tijd ruimschoots zullen gaan inhalen. Dat ik je niets kwalijk neem, dat ik het begrijp dat je niet anders kon.

Werd ik overmoedig? Die maand daarna stuurde ik nog meer foto’s en ook een grappig filmpje. En ja hoor, weer raak! Ik was zo blij, het voelde bijna als écht contact. Dus brandde ik van verlangen om nog meer te sturen en kon ik het niet meer opbrengen om een paar weken te wachten. Daar ging het mis. Geen mooie blauwe vinkjes, maar slechts één wit vinkje bleef me venijnig aanstaren. Je profielfoto werd blanco. Geen vrolijk gezichtje meer, geen selfie met getuite lippen of een verlegen lach.

Nu is die hoop – hopelijk tijdelijk – vervlogen. Dat maakt dat ik weer rond hink als een gewond dier. . Weliswaar met onzichtbare wonden waardoor niemand ziet hoe ik mij voel. Zelfs degenen niet die heel goed kijken. Huilen doe ik niet zoveel meer. Huilen zorgt voor wallen en wallen zorgen voor vragen. Vragen die ik niet meer wil beantwoorden. Het heeft geen zin. Het sussen, troosten, kalmeren, het verdween toch al enige tijd langzaam naar de achtergrond. Mensen krijgen daar genoeg van. Het leven gaat door.

Ik zal mezelf moeten herpakken anders gaat het fout en dat gun ik de dader niet. Daarom zal ik voor de zoveelste keer terugvechten en die zware kei denkbeeldig in mootjes hakken en stukje voor stukje (suggestie:) vergruizen. Omdat het moet. Omdat ik geen andere keus heb. Omdat ik er wil zijn als je straks voor de deur staat. Want die dag gaat ...komen ?

Liefs,
Mama