The Canterville Ghost (TV Movie 1996) Review


 Professor Harim vertrekt naar Engeland voor een studieproject en zijn familie is enthousiast over het verblijf in een echt kasteel. Virginia, hun dochter, ontmoet al snel een spook genaamd Simon de Canterville, dat al vierhonderd jaar in het kasteel rondwaart. Zij is de enige die hem kan zien en hij blijkt vriendelijk te zijn. Ze worden vrienden en Simon helpt Virginia met haar ontluikende liefde voor buurjongen Francis. Daarnaast weet Virginia Simon te helpen door een einde te maken aan zijn eeuwige verdoemenis om in het kasteel te spoken.

Oscar Wilde's korte verhaal is hier bijgewerkt en heeft een glanzende make-over gekregen in deze Amerikaanse tv-film die mede is geproduceerd door hoofdrolspeler Patrick Stewart. Wilde's verhaal is enigszins aangepast, ongetwijfeld voor moderne consumptie, maar het verhaal van de klagende geest, achter wiens bluf een verlangen naar verlossing en eeuwige rust schuilgaat, komt nog steeds naar voren in wat een aangenaam en kijkbaar stuk familie-entertainment was.

Goed gebruik makend van de locatie in Knebworth House en gebruikmakend van de diensten van ervaren Engelse bijrolspelers Joan Sims en Donald Sinden als huishoudster Mrs Umney en haar man, contrasteren deze fustian, traditionele componenten, samen met de stentoriaanse, Shakespeare-citerende Stewart als de geest zelf, mooi met de brutale jeugd van Mr & Mrs Otis en hun jonge kinderen. Ik had misschien gehoopt op een engere geest en betere special effects, maar ik denk dat een tv-filmbudget iets lager is dan voor een volledige bioscooprelease.

Zoals gebruikelijk in dit soort verhalen is er altijd wel een ongelovige scepticus, in dit geval de vader, Mr. Otis, die voor de goede orde zijn relatie met zijn oudste dochter Virginia onder druk zag komen te staan ​​naarmate ze ouder werd, een situatie die voor laatstgenoemde nog verergerd werd door de verhuizing van het gezin van Amerika naar Engeland.

Nadat ze Stewarts geest aanvankelijk tegenkwamen met, eerlijk gezegd, niet veel angst en beven, waren de kinderen (man en vrouw) genoeg opgefokt om Virginia een band met hem te laten opbouwen en hem uiteindelijk vrede en het verwachte happy end te bezorgen. Het trucje om de vader te overtuigen van het bestaan ​​van de geest door middel van de dochter en Stewart die de geestscĆØne van Hamlets vader naspelen, lijkt een beetje vergezocht voor het moderne publiek, ook al waardeer ik het dat het in het boek staat. Neve Campbell doet het goed in haar scĆØnes waarin Stewart een jong tienermeisje afbeeldt dat opbloeit tot vrouw, geholpen door de verschijning van een knappe jonge heer in de buurt.

Puristen hebben wellicht kritiek op de vrijheden die Wilde in zijn oorspronkelijke verhaal heeft genomen, maar ik denk dat hij voldoende respect toont voor wat ik een levendige en hartverwarmende hervertelling vond van een mooi oud verhaal.

Ik heb de film op Youtube gekeken :

The Canterville Ghost (TV Movie 1996)


Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Ekster

Gone with the Wind (1939)

Vraag me niet hoe ik altijd lach

Kraai