The Last Tycoon (TV Series 2016–2017) Review

 The Last Tycoon volgt Monroe Stahr, Hollywoods 'Golden Boy', in zijn strijd met zijn vaderfiguur en baas Pat Brady om de ziel van hun studio. Monroe's persoonlijke leven bloeit op wanneer hij de prachtige Kathleen ontmoet. In een wereld, overschaduwd door de Depressie en groeiende invloed van Hitler's Duitsland, biedt dit verhaal een kijkje in de passies, het geweld en de groeiende ambitie van Hollywood in de jaren dertig.

• Monroe Stahr : Ik hou van mensen en ik wil dat zij mij aardig vinden, maar ik houd mijn hart daar waar God het heeft gelegd: van binnen.

Zag deze geweldige pilot op Amazon. Ik ben een fan van Fitzgerald en ik was benieuwd hoe ze deze serie zouden behandelen, aangezien de auteur nooit de kans heeft gehad om het boek af te maken en uit te breiden. Ik ben onder de indruk van de manier waarop deze serie leven gaf aan zoveel dingen waar alleen in het boek naar wordt verwezen. Nazi's in die tijd moeten absoluut veel invloed hebben gehad op de politiek in Hollywood in die tijd, net als sommige andere machtsgroepen dat nu hebben. Ik ben blij dat de serie die invalshoek aanpakt. Monroe Stahr, de hoofdpersoon, verbazingwekkend goed gespeeld door Matt Bomer, is een fascinerend personage. Hij is een soort wonderkind als het gaat om het maken van films, een selfmade man, maar emotioneel gekweld, en met een zwak hart vanwege een aangeboren hartafwijking. De andere personages, zoals Kelsy Grammar als Pat Brady, Lily Collins als Cecilia Brady waren geweldig in hun rollen. 
De periode lijkt en voelt als Hollywood rond de jaren 30. Elk personage heeft een verhaal en het duurt een paar afleveringen voordat dingen echt op gang komen, maar als dat eenmaal gebeurt, is het als een sneeuwbaleffect: er gebeuren meer dingen. Je voelt vreugde voor geweldige ontdekkingen, nieuwe plotwendingen en zelfs een van de grootste en bekendste films aller tijden (ik zal niet onthullen wat het is) begint te ademen en vorm te krijgen voor je ogen. De manier waarop Monroe Stahr de kunst van het vertellen van verhalen en het maken van films uitlegt, je kunt zien dat de acteur die hem speelt ECHT een passie voor het witte doek MOET hebben. Als Kathleen zegt dat ze gewoon een nederige serveerster is, geloof je dat meteen, want ze kruipt moeiteloos in haar rol.
Ik kan urenlang doorgaan over kleine details, maar je snapt het punt al. Het is een zeldzame show dat wanneer elk personage spreekt, het een groots moment in de tijd is en de woorden sterke emoties en gevoelens overbrengen. Je loopt weg van elke aflevering met een GEVOEL, en dat is absoluut ZELDZAAM in deze tijd. Helaas heb ik nooit de roman van Fitzgerald gelezen, maar ik weet zeker dat het een klassieker op zich is. Net als deze serie. Verdomd jammer dat alle geweldige en innovatieve programmering direct het raam uit wordt gegooid voor holle en oppervlakkige programmering die imbecielen laat zien die hun grootste claim to fame hebben over hoeveel vloeken ze kunnen spuien of hoeveel ruzie ze kunnen spugen. Ja, echte intellectueel stimulerende dialogen raken snel een ding van het verleden, maar deze serie "praat" nooit neer op zijn publiek. Dit zijn de shows waarop dromen en hoge aspiraties zijn gebouwd. Bravo!!