Hornerheide jaren vijftig

Dit verhaal speelt zich af in de late jaren vijftig!
Ik was een meisje nog in de puber jaren. Ik was flink ziek en moest afscheid nemen van alles wat lang vertrouwd voor mij was geweest. Vaarwel zeggen ook tegen mijn vader die toen ik een maand in het sanatorium was, overleed . Ik was zo geschrokken van dat vroege overlijden dat ik een migraine aanval kreeg. Om dit vroege heengaan te verwerken heeft mij heel veel moeite gekost.
Mijn moeder en oudste zusje ook long ziek lagen met mij in het sanatorium. Ik lag met 10 meisjes op een open hal, op de balustrade zag ik eekhoorntjes driftig zoeken naar iets eetbaars,dat gaf een beetje afleiding en kreeg ik rust in mijn hoofd. Mijn moeder lag op een ander paviljoen. Mijn zus lag ook op het paviljoen waar ik lag maar op een andere hal zij was al een juffrouw en ik nog een kind.
Omdat wij op verschillende paviljoens lagen was het lastig om ons te bezoeken want de uurtjes ik dacht mij te herinneren ( twee en een half uur ) moesten verdeeld worden door ons drietjes! Het bezoek was dus maar heel kort. Af en toe liet zich nog wel eens een familielid zien , waren ze soms bang dat ze ook ziek werden? Ik heb het ze nooit vergeven.
U kunt zich misschien voorstellen wat dit alles ook met mijn moeder deed zelf erg ziek en twee van haar kinderen. Haar man kwijt en de kindertjes hun vader , wie ging nu voor hun zorgen.
Gelukkig is oma de moeder van mijn mam bij de kindertjes gaan wonen want zij mochten niet alleen wonen daar waren de kinderen nog te jong voor. Anders hadden ze naar een tehuis moeten gaan en dat vond mijn moeder vreselijk! Mijn oma met mijn zusje van 14 jaar hebben samen voor de kindertjes gezorgd.
Mijn twee broers en twee zusjes bleven dus thuis onder de hoede van onze lieve oma .. Zij heeft drie jaar bij ons gewoond .Mijn zusje heeft als een moedertje voor haar broertjes en zusje (die was toen pas 3 jaar) gezorgd .
Alle lof voor haar want gemakkelijk was het niet dat zusje heeft heel wat werk verzet.
Bij regen en wind het kind kwam op haar fietsje twee dagen in de week naar Horn dat was een hele afstand voor haar zeker 50 km.
Ik lees dit alles nu met een prop in mijn keel.. We zijn alle drie goed genezen thuis gekomen, en het ligt nu al jaren achter ons. Om de tijd om te krijgen hier in Horn was voor mijn moeder geen punt zij haakte en maakte de mooiste theepoppen, dat leerde de Welfare je wel. Ook breidde die schat mooie truitjes voor ons ja we hebben een lieve moeder gehad die vergeten we nooit. .Ik zal u vertellen hoe onze dag er in het sanatorium uit zag. Een jaar lang mocht ik niet uit bed daarna was ik de gelukkige die ’acht uur ’ kreeg en mocht ik opstaan om mij te wassen maar het mocht niet langer als een kwartiertje duren!
Later kreeg ik ‘’Bed Twee "had je ’ Bed twee ’ dan mocht je ook ,s middags een kwartiertje op
En kreeg je Bed drie dan wist je dat je nog een half jaartje moest blijven en dan naar huis mocht.
Het laatste half jaar , mocht men dan ‘s morgens naar het kapelletje gaan. Daar gingen wij wat graag naar toe je was er even tussen uit . Even ruiken aan de bewoonde wereld.
Men mocht dan van 16.30 tot 17 uur wandelen, om vijf uur moesten wij weer binnen zijn .
Met mijn mede patiënten Mia en Marietje ging ik dan in een groente winkel wat fruit kopen .
. Ik heb twee en een half jaar in het sanatorium vertoeft ‘ Stil zitten was er niet bij we waren nog even school plichtig. Ondertussen was het alweer winter en bitter koud maar de school ging door. Gelukkig had mijn moeder mij een mooi bedjasje gebreid dat kon ik goed gebruiken.
Wij kregen les van een onderwijzer Meneer Droog, Juffrouw Mouw en juffrouw Gubbels die ook in de winterse kou langs onze bedden liepen en ons les gaven. Zoals ik al vertelde lagen wij op een open hal met een elektrische deken op en als we les kregen zaten wij half liggend op bed. Ik kreeg er zelfs winterhanden. Hoe koud het soms was zag je ook aan de vepleegsters die hadden gebreide halflange mouwen want hun schorten hadden allemaal korte mouwen maar dat terzijde.
Net als thuis moesten wij alle dagen leren natuurlijk op een andere manier .
Ze hebben ons goed voorbereid op de maatschappij we kregen les in vele vakken rekenen en taal zo wie zo , we pikten overal een graantje van mee zoals ook lessen over luchtvaart de Marine Marechaussee hoe die allen werkten . We kregen lessen die je op een huishoud school kreeg en sommetjes die nodig waren voor een middenstand diploma
Eigenlijk van alles wat zelfs huishoudkunde.
Hoe je een huishouden moest besturen de inwendige mens moest verwennen met gezond eten op tafel te zetten . Ook de financiële kant werd eventjes belicht.
Het was eigenlijk algehele kennis vaak mochten wij een verhaal vertellen over ons leven thuis. Zo leerden men dat je in het openbaar durfden te spreken ik mag gerust stellen dat ik in het sanatorium veel geleerd heb.
In het sanatorium schreef ik soms gedichtjes die ik stiekem wegmoffelden. In mijn latere leven heb ik drie Bundels vol geschreven en die zijn uitgegeven.. jammer dat mijn moeder dit niet heeft kunnen meemaken. Een ode aan mijn te vroeg overleden moeder want ook zij schreef voor ons kinderen de mooiste gedichten! Die heb ik allen bewaard ik koester ze , en als ik ze nog wel eens lees drupt er nog vaak een traantje over mijn wangen. Toch hebben wij kinderen nog een fijne tijd met onze moeder gehad .Vergeten kun je je moeder niet ik denk nog vaak aan haar en aan mijn vader die zo jong overleed. misschien zijn ze nu samen en dat troost mij.
In Horn correspondeerde ik met een vriendinnetje uit Stein dat was toen geregeld door de zonnebloem . Ik was altijd blij als ik een briefje van haar kreeg ik geloof dat ze Beppie de Blauw heette . Maar veel brieven zijn later met verhuizingen verloren gegaan. Een ding heeft de tijd overleefd en dat is een heel klein rozenkransje van onze Lieve Vrouw in het zand. Een wel heel bijzondere foto ben ik toen bij de verhuizing naar huis ook kwijt geraakt . Het was een grote foto van Prinsen Grace en Prins Renier van Monaco.
Ik had een brief geschreven naar het prinselijk paar toen zij trouwden. Wat was ik trots toen ik die foto kreeg toe gestuurd . Ach er gebeurden ook wel leuke dingen ik zal jullie vertellen over mijn eerste verliefdheid !
Ik vertelde u al dat we naar het kapelletje gingen toen wij “ bed drie “hadden.
En daar zag ik jawel hoor een blonde knappe vent mijn hart sloeg op hol.
Hij keek steels naar mij en later werd dat een vette knipoog.
Alle dagen zagen wij elkaar een glimlach en je was al in de wolken.
U moet weten dat er een keer in de maand een radio programma was waarop je een verzoek plaatje mocht aanvragen. Ja u raadt het al vol spanning zat ik te wachten op een groet van hem.
En die kwam met veel groetjes en een kusje voor mij ik was hoteldebotel.
Drie dagen daarna kreeg ik een heuse liefdes brief van mijn prins. O ik was in de wolken en mijn mede patiëntjes genoten mee. Maar onze nonnetjes hadden grote oortjes en ik moest bij de Hoofdzuster komen en de brief afgeven! Ik mocht geen groeten terug doen aan mijn vereerder.
Wat vond ik dat erg zo jong al had ik liefdes verdriet!
Als wij in de kapel zaten deden wij stiekem naar elkaar glimlachen en dat was het dan.
Nu denk ik nog wel eens terug aan die tijd die eerste verliefdheid wij wisten nog niet van toeten of blazen wij waren nog zo groen! Ik ben nu een oma met een heel lieve dochter ‘ die mij drie kleinkinderen heeft bezorgd en ben ik al een overgrootmoeder van een jongen en een meisje het zijn schatjes.. Glimlachend denk ik aan die knappe jongen misschien is hij nu ook een Opa en denkt ook hij nog wel eens aan die tijd in het sanatorium.
Die eerste verliefdheid zo rozig nee dat vergeet je niet !!!!!!!!!!!!!!!!

Gretelein Cobben