Wat als jouw kind

Wat als jouw kind jóú op het beklaagden bankje zet? Wat als je te horen krijgt dat je veel -zo niet álles- fout gedaan zou hebben in het leven van je kind? Wat nu als jouw kind hier niet met je over in gesprek wil en jij uit het leven van jouw kind verbannen wordt? Vaak speelt een loyaliteit vanuit de hechting een grote rol. dat kan veel verklaren en begrijpelijk maken, maar als aangewezen ouder zit je er maar mooi mee.

Het niet meer in contact kunnen zijn met je kind zorgt voor een scala aan heftige emoties en complexe situaties. Angst, zorgen en verdriet. Vastzitten met onbeantwoorde vragen, het geen reflectie kunnen krijgen, gesloten deuren en partij kiezende omstanders. Of juist mensen in jouw omgeving die door géén partij te willen kiezen, zich terugtrekken uit jouw leven. En hoe langer een dergelijke situatie stand houdt, hoe moeizamer het herstel is. Want hoe ga je om met ‘vrienden' die geen contact meer durven / willen op te nemen terwijl jij toch zo graag je verhaal kwijt wilt? En wat te doen met de familie feesten en tradities zoals kerst en verjaardagen als jouw kind weigert te komen als jij ook aanwezig zal zijn?

Dat flagrant onbegrip en vernietigend oordeel van de omgeving blijkt in de getuigenissen het meest pijnlijke te zijn. De omgeving weet er geen raad mee en reageert onhandig met adviezen zoals “Blijf proberen”, wat het schuldgevoel bij de ouder nog groter maakt. Of met het advies “Laat het los. Doe alsof je zoon/dochter dood is”, wat niet mogelijk is en als schuldig voelt. Het gaat dus niet enkel om een groot taboe dat schaamte genereert maar ook over een groot dilemma : wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten.