Priscilla (Film, 2023)
"Wife to the king. Icon to the world. Destined for more."Priscilla is veertien jaar wanneer ze Elvis Presley tegen het lijf loopt. Gedurende een tijdsspanne van twaalf jaar volgen we haar leven met The King. Hun liefde uit zich in een huwelijk dat door allerlei omstandigheden tot een einde komt.
- Elvis : Jij bent het enige meisje waar ik ooit van heb gehouden. Het enige meisje waar ik mee wil zijn.
Voordat Elvis Presleys dochter Lisa Marie overleed, was ze nogal minachtend over Sofia Coppola's vertolking van haar ouders in haar biografische speelfilm Priscilla. Gebaseerd op Priscilla Presley's memoires Elvis and Me uit 1985, heeft de film desondanks overwegend positieve recensies gekregen en zelfs Cailee Spaeny de Volpi Cup voor beste actrice opgeleverd op het filmfestival van Venetië in 2023. Aangezien Priscilla zelf een uitvoerend producent was van dit project, is het het beste om naar dit project te kijken als een meer serieuze vertolking van Elvis en Priscilla in plaats van het te romantiseren of te verbloemen.
Nu deze film de verkering tussen een toen 14-jarige Priscilla en een toen 24-jarige Elvis uitbeeldt, is de grootste les uit deze speelfilm dat het meer commentaar moet leveren op het idee dat liefde moeilijk te verkrijgen is als de vrouw van een wereldwijde superster. Hoewel het een taboe romantisch onderwerp in gedachten afbeeldt, wordt het veel giftiger wanneer Elvis veel manipulatiever en beledigender blijkt te zijn dan zijn rockster-persona anders doet vermoeden. Cailee Spaeny en Jacob Elordi delen een nogal tegenstrijdige band, aangezien hun beschrijvingen een meer verontrustende onderbuik laten zien van wat het publiek anders van de Presleys dacht. Coppola benadrukt de ongelukkige implicaties achter hun relatie zonder deze rechtstreeks te onderschrijven, vooral omdat we kunnen zien hoeveel de huwelijkse kwelling en blaséheid achter het leven van roem meer ellende bij Priscilla veroorzaakt dan bij de mensen die zich zorgen om haar maken, zoals haar ouders en socialites. Achter alle rock & roll, glamour en flair schuilt een hol huwelijk waarin men zich niet langer illusies maakt over veel van wat dan ook, of het nu romantiek is of waardering voor de muziek.
Dat gezegd hebbende, buiten de verontrustende implicaties achter de verkering van Priscilla en Elvis, is er eigenlijk niet veel meer te halen uit de film. Door zoveel van Priscilla's perspectief in de schijnwerpers te zetten, is de weergave van haar man niet interessant genoeg om verder te kijken dan dat hij een nep-charmante man is die meer van het idee van een zielsverwant houdt dan dat hij er daadwerkelijk consequent mee samen is. Het helpt niet dat de film bepaalde plotpunten overhaast om bij Presleys prestigieuze leven te komen, zoals Priscilla's tijd met haar terecht bezorgde familie, haar moeite om zich op school te concentreren en zelfs de geïmpliceerde drugsverslavingen waarmee zij en haar man te maken kregen. Ondanks dat dat laatste belangrijke punt een grote rol speelt in Elvis' gewelddadige gedrag, wordt het niet genoeg onderzocht om veel dramatische impact achter te laten. Sterker nog, voor een film die probeert thema's van huiselijk geweld te verwerken, voelt het verrassend genoeg alsof het veel van die spanning mist. Ook voelt het, zodra de film eindigt, alsof het de kans heeft gemist om meer in te gaan op Priscilla's leven nadat ze Elvis voorgoed had verlaten, bijna alsof het voelde dat het niet meer hoefde te vertellen toen het dat wel had moeten doen.
Buiten deze kwaliteiten is de film bekwaam genoeg, maar overstijgt nooit het behoorlijk goed gemaakte in het uitbeelden van het tijdperk van het onderwerp. De culturele esthetiek van de late jaren 50 en begin tot midden jaren 60 voelt meer tactvol aan omwille van de tijdsperiode, want afgezien van enkele van de roadshows en projecten waar Elvis deel van uitmaakt, valt alleen de kostuums het meest op, en toch doet de film er nauwelijks veel mee om veel indruk te maken. De popculturele invloed van dit tijdperk voelt eerder als een begeleiding van het verhaal dan dat het echt een rol speelt, afgezien van de media die Elvis' leven als meer dan het werkelijk is, spelen. Ook het ontbreken van veel achtergrondmuziek werkt verrassend genoeg niet, aangezien de meeste scènes zich afspelen met een ongemakkelijke spanning die baat zou hebben gehad bij meer dan alleen wat er op de soundtrack staat. En als we het daar toch over hebben, zijn er om de een of andere reden allerlei retro- en hedendaagse rock- en jazznummers, behalve van de koning zelf. Misschien gezien de betrokkenheid van Priscilla Presley en de ondernemingen van haar ex-man, komt dit over als begrijpelijk maar verwarrend.
Dus hoewel gemaakt met oprechte bedoelingen en boeiende uitvoeringen, is Priscilla een behoorlijke biopic die platvalt in het verkennen van meer over het onderwerp dan oppervlakkige liefde en alle glitter en glamour die daarbij hoort. Ik zou dit aanraden op grond van het feit dat het meer interessant is dan dat het aan het denken zet, maar neem dat zeker voor wat het waard is gezien hoeveel invloed het doelwit in kwestie heeft gehad. Bovendien, zelfs als de koning niet meer op dezelfde manier wordt bekeken als toen, zijn projecten als deze goede herinneringen om niet op te kijken naar iedereen die je bewondert, laat staan om voor te vallen.
Ik heb de film via Pathe gehuurd voor 4 euro. De film is verder nog nergens te verkrijgen.
Nu deze film de verkering tussen een toen 14-jarige Priscilla en een toen 24-jarige Elvis uitbeeldt, is de grootste les uit deze speelfilm dat het meer commentaar moet leveren op het idee dat liefde moeilijk te verkrijgen is als de vrouw van een wereldwijde superster. Hoewel het een taboe romantisch onderwerp in gedachten afbeeldt, wordt het veel giftiger wanneer Elvis veel manipulatiever en beledigender blijkt te zijn dan zijn rockster-persona anders doet vermoeden. Cailee Spaeny en Jacob Elordi delen een nogal tegenstrijdige band, aangezien hun beschrijvingen een meer verontrustende onderbuik laten zien van wat het publiek anders van de Presleys dacht. Coppola benadrukt de ongelukkige implicaties achter hun relatie zonder deze rechtstreeks te onderschrijven, vooral omdat we kunnen zien hoeveel de huwelijkse kwelling en blaséheid achter het leven van roem meer ellende bij Priscilla veroorzaakt dan bij de mensen die zich zorgen om haar maken, zoals haar ouders en socialites. Achter alle rock & roll, glamour en flair schuilt een hol huwelijk waarin men zich niet langer illusies maakt over veel van wat dan ook, of het nu romantiek is of waardering voor de muziek.
Dat gezegd hebbende, buiten de verontrustende implicaties achter de verkering van Priscilla en Elvis, is er eigenlijk niet veel meer te halen uit de film. Door zoveel van Priscilla's perspectief in de schijnwerpers te zetten, is de weergave van haar man niet interessant genoeg om verder te kijken dan dat hij een nep-charmante man is die meer van het idee van een zielsverwant houdt dan dat hij er daadwerkelijk consequent mee samen is. Het helpt niet dat de film bepaalde plotpunten overhaast om bij Presleys prestigieuze leven te komen, zoals Priscilla's tijd met haar terecht bezorgde familie, haar moeite om zich op school te concentreren en zelfs de geïmpliceerde drugsverslavingen waarmee zij en haar man te maken kregen. Ondanks dat dat laatste belangrijke punt een grote rol speelt in Elvis' gewelddadige gedrag, wordt het niet genoeg onderzocht om veel dramatische impact achter te laten. Sterker nog, voor een film die probeert thema's van huiselijk geweld te verwerken, voelt het verrassend genoeg alsof het veel van die spanning mist. Ook voelt het, zodra de film eindigt, alsof het de kans heeft gemist om meer in te gaan op Priscilla's leven nadat ze Elvis voorgoed had verlaten, bijna alsof het voelde dat het niet meer hoefde te vertellen toen het dat wel had moeten doen.
Buiten deze kwaliteiten is de film bekwaam genoeg, maar overstijgt nooit het behoorlijk goed gemaakte in het uitbeelden van het tijdperk van het onderwerp. De culturele esthetiek van de late jaren 50 en begin tot midden jaren 60 voelt meer tactvol aan omwille van de tijdsperiode, want afgezien van enkele van de roadshows en projecten waar Elvis deel van uitmaakt, valt alleen de kostuums het meest op, en toch doet de film er nauwelijks veel mee om veel indruk te maken. De popculturele invloed van dit tijdperk voelt eerder als een begeleiding van het verhaal dan dat het echt een rol speelt, afgezien van de media die Elvis' leven als meer dan het werkelijk is, spelen. Ook het ontbreken van veel achtergrondmuziek werkt verrassend genoeg niet, aangezien de meeste scènes zich afspelen met een ongemakkelijke spanning die baat zou hebben gehad bij meer dan alleen wat er op de soundtrack staat. En als we het daar toch over hebben, zijn er om de een of andere reden allerlei retro- en hedendaagse rock- en jazznummers, behalve van de koning zelf. Misschien gezien de betrokkenheid van Priscilla Presley en de ondernemingen van haar ex-man, komt dit over als begrijpelijk maar verwarrend.
Dus hoewel gemaakt met oprechte bedoelingen en boeiende uitvoeringen, is Priscilla een behoorlijke biopic die platvalt in het verkennen van meer over het onderwerp dan oppervlakkige liefde en alle glitter en glamour die daarbij hoort. Ik zou dit aanraden op grond van het feit dat het meer interessant is dan dat het aan het denken zet, maar neem dat zeker voor wat het waard is gezien hoeveel invloed het doelwit in kwestie heeft gehad. Bovendien, zelfs als de koning niet meer op dezelfde manier wordt bekeken als toen, zijn projecten als deze goede herinneringen om niet op te kijken naar iedereen die je bewondert, laat staan om voor te vallen.
Ik heb de film via Pathe gehuurd voor 4 euro. De film is verder nog nergens te verkrijgen.
Reacties
Een reactie posten