The Princess Switch (2018)
Stacy, een type-A planner met een voorliefde voor schema's, maakt een spontane reis naar het charmante land Belgravia op voorstel van haar souschef en beste vriend Kevin. Terwijl ze zich voorbereidt op de Royal Christmas Baking Contest, wordt Stacy geconfronteerd met een identieke vreemdeling en een vreemd verzoek. Vrijgevochten maar koninklijk verplicht, het enige dat hertogin Margaret Delacourt echt wil, is een laatste kans om het leven als een 'normaal mens' te ervaren voordat ze plichtsgetrouw met de kroonprins van Belgravia trouwt. Stacy kan haar die wens vervullen.
Ik heb geen idee waarom, maar ik heb hier meer van genoten dan ik zou willen toegeven. De Princess Switch is, tot geen verrassing, extreem cheesy en slecht. Maar het is cheesy en slecht op de juiste manier.
Dit zijn het soort films waar ik normaal gesproken erg onverschillig over ben. Er is niets mis met hen en er is ook niets om over naar huis te schrijven. Toch vond ik deze om een of andere onverklaarbare reden heel charmant. Het maakte me aan het lachen om dingen waar ik normaal gesproken mijn ogen naar rolde en hield me meer dan bezig gedurende de hele looptijd.
Natuurlijk, het is extreem voorspelbaar en biedt niets nieuws aan het genre, maar wat dan nog. Als een film je vermaakt en je een paar uur plezier bezorgt, dan doet de film waarvoor hij bedoeld is. En zeker, het Downtown Abbey-accent van Hudgens is vreselijk en zeker, het is onbeschaamd stom, maar wat dan nog. Als een film je aan het lachen weet te maken, dan moet hij iets goed doen. En de The Princess Switch deed me zeker glimlachen.
Er valt eigenlijk heel weinig te zeggen over een film als deze. Ik heb het gevoel dat veel mensen het echt gaan haten en dat anderen ervan zullen genieten. Het is slecht, maar het is slecht op de juiste manier. Het is een kerstromcom, en het was zowel kerstachtig als grappig, wat kan ik nog meer vragen.
Reacties
Een reactie posten