NARCISTISCHE MOEDER

een NARCISTISCHE MOEDER (ouder)
is moeilijk te herkennen ....

ze heeft de moederrol
en ze heeft voor je te zorgen,
maar ze is emotioneel niet beschikbaar
en als kind voelt het als 'niet gezien worden'
en niet als 'samen', want

... deze moeder heeft haar handen vol
aan het opvullen van haar eigen leegte,
en het negeren/ontwijken van haar eigen innerlijke gevoelens van ongeluk, frustratie
en (oude) pijn.

Daarom is ze emotioneel niet beschikbaar, want haar focus is:
'wat kan ik buiten mezelf halen, om me
(instant) beter te voelen?'

Maar als kind dien jij wel voortdurend beschikbaar voor haar te zijn, haar 'needs'
gaan voor alles,

want zij heeft jouw energie, erkenning, volgzaamheid, aandacht nodig.

Ze is extern gericht op 'opvulling van haar innerlijke leegte' en het dempen van donkere gevoelens,

dus kan ze daarnaast, via jou, in de buitenwereld de aandacht of goedkeuring krijgen via haar kind.

Ze wil met je kunnen pronken, zodat de eer naar haar, de moeder, gaat. Zo krijgt ze (weliswaar tijdelijk) steeds wat stukjes goedkeuring en zelfvertrouwen van buitenaf.

Ze zal dus niet (voorlopig, of misschien nooit) haar eigen innerlijke werk doen en het pad lopen naar bewustwording, erkenning van haar diepere gevoelens, of de verwerking van haar oude pijn en eenzaamheid. Ze gaat voor onmiddellijke voldoening (de quick fix) in de buitenwereld, zo is haar focus al jarenlang onbewust gericht.

Ze wil die innerlijke (moeilijke, moedige) weg vermijden, en dus haalt ze haar snelle fix steeds buiten zichzelf.

De relatie met haar partner, haar kind(eren) en iedereen die maar voorhanden is, is er onbewust om haar leegte op te vullen, zich beter te voelen en het idee te hebben dat ze gezien wordt.

Niemand voldoet volledig in haar behoeftigheid, dus de partner alleen voorziet haar hierin nooit in elk behoeftig moment. Daarom is de kans groot dat het kind/de kinderen ook mee worden genomen in haar dagelijkse, woordeloze eisen tot opvulling en erkenning.

Hierom kneedt ze het onbewust kind zó, dat zij als moeder kan schitteren in de buitenwereld. Hoe succesvoller het kind, hoe meer eer en goedkeuring voor de moeder.

Als kind moet je dus passen in haar buitenwereld-'mal', er is geen ruimte voor wie jij als kind echt bent, wat je verlangt en nodig hebt: dat is niet belangrijk.

Dus (on)bewust zal ze de energie die ze 'in jou stopt', gebruiken voor eigen gewin. Daarom is ze zo voorwaardelijk in haar gedrag: 'ben dankbaar, dit doe ik allemaal voor jou, al die moeite' (en geld, voor het klaarstomen van haar succesvolle kind in de buitenwereld, ter erkenning van haarzelf),

..... maar dat is een leugen, en is heel verwarrend voor het kind. Er lijkt 'veel moeite en liefde' te zijn, maar zo voelt dat helemaal niet voor het kind zelf.

Het kind wordt opgezadeld met hoge verwachtingen van de moeder (zonder dat dat transparant wordt gecommuniceerd, dus het lijkt alleen maar goed bedoelde 'liefde') ...

..... en een onbewust en alsmaar groter groeiend schuldgevoel, want het kind voelt de liefde en dankbaarheid niet in haar/zijn hart.

Logisch, want dit hele eenzijdige 'contract' is niet gebaseerd op ware liefde en aandacht vanuit de moeder richting het kind.

De kind is het produkt, teneinde de moeder te kunnen voeden.

Het verlengstuk van de moeder,
in plaats van 'vrij en van zichzelf'

De moeder kijkt voortdurend naar het kind door haar 'wat geef jij mij (terug)'-bril.

Elke vraag van het kind is teveel en overbodig, er is geen ruimte voor. De moeder heeft alle antwoorden al zelf bedacht (lees: wat past, qua antwoord, op haar eigen gulzige behoeftes?)

Moeder zit op de eerste rang, in ieder moment, en heeft 'de nodige aanvoer van aandacht en erkenning' haarfijn op een lijstje.

Er is geen ruimte voor het kind. Nooit werkelijke aandacht, begrip, empathie. Het kind wordt niet gezien. De moeder ziet alleen de behoeften van de moeder.

Het kind vraagt niets (meer), en is voortdurend alert op de emoties, behoeftes van deze moeder. Want krijgt moeder niet wat zij nodig heeft, dan stelt het kind teleur en is de sfeer slecht.

Vaak zijn de behoeftes van de moeder ook nog eens grillig van aard: is ze (tijdelijk) vol met goedkeuring of energie van buitenaf (lees: haar ego is gevoed), en dan lijkt er geen vuiltje aan de lucht en kan de sfeer gezellig of fijn aanvoelen. Het kind kan dit zelfs als 'goedkeuring' bestempelen.

Maar omdat het ego van de moeder nooit lang, en nooit werkelijk, 'voldaan' kan zijn van binnenuit, zijn deze momenten sporadisch, en vaak van korte duur.

Er volgt plotselinge boosheid of afwijzing (als het ego-vat weer leeg is), die door het kind moeilijk te begrijpen valt: 'waar voldoe ik niet aan mijn moeders huidige 'snelle-fix'-behoefte?'

Vervolgens is er voor het kind weer opnieuw een gevoel van verwarring en afwijzing, tekort schieten, en vooral: onrust.

Het kind ontwikkelt een basis van voortdurende alertheid en mogelijk gevaar voor negativiteit, schuld, teleurstelling.

Maar wat kwalijker is: het kind leert zo (ook) om steeds buiten zichzelf gericht te zijn: nl. op de moeder en haar behoeftes en onveilige buien.

Hierdoor is het pure, oorspronkelijke kind al snel het contact kwijt met haar eigen innerlijk, en ware natuur. Het beweegt niet (langer) oorspronkelijk vanuit de eigen energie, eigen verlangens en pure liefde, want

.... daar buiten, daar bij die moeder: daar moet de focus zijn, en blijven, om te kunnen overleven.

Het kind staat in overlevingsstand, omdat de moeder in overlevingsstand staat. De ondertoon is 'tekort, angst, armoede, behoeftigheid'.

Geen van beide is verbonden met de hartsstroom van liefde, vertrouwen en overvloed.

Voor het kind is er 1 weg naar verlossing en (zelf)liefde: loskoppelen van de moeder, de aandacht op zichzelf gaan richten, het innerlijke pad opstappen,

en aangaan wat daar bevrijd en geheeld kan worden.

Ik gun elk kind van een narcistische ouder, met heel mijn hart, dit persoonlijke, moedige pad van bewustzijn,

naar innerlijke vrede,
eigen kracht en
ware vrijheid.

Door: Lein Melis
December 2023