Er was eens een mot

Er was eens een mot. En dat is het nog steeds, toevallig. maar dat komt omdat ik heel geduldig ben. Ik ontmoette haar in een witte zakdoek die ik had: ze was hem aan het vastbinden. Op het punt om te roosteren en zag haar voordat ik kon spreken, vroeg hij me met die lieve motstem: "Laat me een mot zien". Ik ging potlood halen en maakte alle slagen die ik kende: breed, smal, kort, lang, slagen, kruisingen, getraceerd, alles. "Oh, zijn dit de kenmerken? - zei dat de knots eruit zag als een stuk stront. En met minachting toegevoegd: "Ik vind het niks! ".

Opnieuw verschenen met een papiertje en een zeer belangrijke insectenlucht. "Wat is dat? - ik vroeg het, onzeker. " Verzen, mijn jongen, verzen. "Ik heb me gewijd aan poëzie Wil je wat onzin horen?

Ik zei ja en zij zei ja. Het was als:

"Niet het ding komt sierlijker

Gewoon een kleine stalker

Wanneer ze last heeft voor de trein

De ballen van naftaline"

Toen liet hij me het papier zien met het handgeschreven bord. "Ze is knap," zei ik, "maar kijk, er zitten wat fouten in. "vrede" is bijvoorbeeld met twee dingen: passeren.

Wat de wat!? Ze zei zeer beledigd, "dat is als het een "Prassa" is, net als "Prassa" van Vrijheid of "Prassa " van de Republiek".

Ik had niet eens de moed om door te gaan. Zij was degene die zei: "Nu leer je me grammatica... "weet dat ik al veel woordenboeken heb gestreken voordat je je kleren gaat strijken".

Tegen de tijd dat dit allemaal voorbij ging en ze nooit meer tegen me sprak. En gisteren nog vond ik mijn favoriete shirt met een enorm gat. Voor mij was zij het, alleen om voor mij te duimen.

je moet geduld hebben...

Alvaro Magellan. Teken. In, Scarab & C° Tales gehaald uit het toneelstuk "Little Stories of Little Insects". Illustratie door João Machado Ed. Asa