The Crown' Season 6 Part 2 Review

 Na zeven jaar en zes seizoenen is de hitserie The Crown van Netflix ten einde gekomen, met een sombere en respectvolle toon. Na de dood van prinses Diana gaat het tweede deel van het laatste seizoen verder in de nasleep van de tragedie. De monarchie krijgt te maken met terugslag van een publiek dat denkt dat het establishment verouderd is, William (Ed McVey) is naar de universiteit gegaan, waar hij zijn romance met Kate Middleton (Meg Bellamy) begint, en de populariteit van Tony Blair (Bertie Carvel) neemt een duikvlucht. Het slothoofdstuk van dit seizoen is er één van verandering en transitie nu de monarchie een nieuwe eeuw ingaat en een generatie op het punt staat het roer over te nemen.

Als we door de jaren heen springen, krijgen de laatste afleveringen niet de tijd om dieper in te gaan op veel van wat ze behandelen. Harry's beruchte kostuumblunder ( leek wel of ze hem in een nog kwader daglicht wilde stellen , ik was daar niet van gecharmeerd, en  zijn latere problemen rondom het koningshuis werden gewoon verzwegen), 9/11 en een verder onderzoek naar Diana's dood worden nauwelijks zonder veel nadenken overgeslagen. Thema's rond moderniteit en traditie krijgen eveneens de kans om zich te ontwikkelen om de belangrijkste gesprekspunten van de serie beter uit te werken. Bijgevolg kan de finale van The Crown soms aanvoelen als een sprint naar de finish, dan de doordachte bestudering die het lijkt te zijn. Er is gewoon teveel overgeslagen.

Het zijn de oogverblindende wendingen van de hele cast waar de tweede helft van het seizoen op zijn best is. Net als de voorgaande seizoenen doet elke acteur alles om uitvoeringen te leveren die zowel levensecht als vertederend menselijk zijn. Hoewel de historische verfraaiingen af ​​en toe bijna oogstrelend kunnen zijn (een moment waarbij een jonge Kate de ogen sluit terwijl William bijzonder oubollig is), verliest het script nooit de emotionele kern achter elk moment uit het oog. Ik had wel graag het huwelijk van William en Kate willen zien, maar dat kwam er niet in voor.
Ook had ik willen zien hoe toen de prinsgemaal tijdens de corona pandemie gestorven was en de koningin daar moederziel alleen zat op het bankje met een masker op om afscheid te nemen van haar man..Ik kan me die beelden nog heugen en ik vond dat toen zo intens triest.

Naarmate de serie zijn einde nadert, verschuift de focus van het familiedrama naar een reflectie op het leven en de heerschappij van wijlen Elizabeth II (die opnieuw feilloos wordt gespeeld door Imelda Staunton), die vaak ontroerend en oprecht is, vooral wanneer het komt tot een scène waarbij de vorst en haar zus betrokken zijn. 

Er is een gedurfde dialoog in de laatste aflevering, waarin zelfs de koningin erkent dat de instelling van de monarchie een ongemakkelijke, stervende absurditeit is. Maar in termen van emotioneel drama heeft The Crown eigenlijk alleen maar het idee gehad dat leven in paleizen vreselijk moeilijk is. Het is altijd een wankel uitgangspunt geweest, maar het was logisch als het werd toegepast op mensen die nooit met de kroon werden beloond. Het is echt rijk om te horen over de pijn van het niet afstand doen van de werkelijke koningin. “Hoe zit het met het leven dat ik opzij heb gezet?” vraagt ​​Elisabeth. ‘De vrouw die ik aan de kant heb gezet?’

Seizoen 6 was echt een vreemd seizoen, eerste gedeelte over Diana die ook nog als geest terug kwam, wat ik ook vreemd vond.
Tweede gedeelte ook vreemd ( de koningin praat met zich zelf in de jongere versies ?), wel mooie momenten , maar het was niet zoals de eerste 5 seizoenen die echt supergoed waren, was dit een beetje van : Ik wil wel maar ik kan niet.

The Crown eindigt met een einde dat zowel waardig als ingetogen is, met een ietwat gebrekkige maar verder schitterende finale waarin het leven van de koningin wordt gevierd.
En ze was  een echte koningin die ons nog lang zal heugen....