The Haunting of Bly Manor

Een jaar geleden keek ik naar en genoot ik van "The Haunting of Hill House", dus ik was erg blij toen ik ontdekte dat het spirituele vervolg tot voltooiing was gekomen voordat covid werd afgesloten. Net als de inspanningen van vorig jaar, zijn de engere aspecten eigenlijk gewoon attributen, waarbij "Bly Manor" een tragische, of misschien een reeks tragische liefdesverhalen is - met geesten.

Dani Clayton (Victoria Pedretti) komt naar een groot statig huis in Engeland om op te treden als oppas voor twee kleine kinderen, van wie de ouders zijn overleden. Hoewel de kinderen charmant zijn, zijn zowel Flora (Amelie Bea Smith) als Miles (Benjamin Evan Ainsworth) vatbaar voor periodes van afwezigheid of plotselinge persoonlijkheidsveranderingen. Het huis is oud en bestaat al eeuwen en heeft veel geesten, zowel letterlijk als figuurlijk, maar Dani heeft een geheim,

Mijn gevoel is dat, vooral na de eerste paar afleveringen, "Bly Manor" minder eng is dan "Hill House". Dus als bang zijn de enige waarde is die je aan de show gaat toeschrijven, dan zul je vrijwel zeker teleurgesteld zijn. (Ik accepteer dat het niet op die manier wordt geadverteerd en misschien moet dat worden aangepakt als er volgend jaar een derde versie komt). Het "geheime" spookidee komt terug van "Hill House", dus veel van het plezier wordt besteed aan het scannen van de achtergronden naar de geesten in verschillende deuropeningen, aan het einde van gangen en in spiegels, gewoon rustig kijken naar de actie die zich ontvouwt.

Victoria Pedretti, Oliver Jackson-Cohen, Henry Thomas en Carla Gugino keren allemaal terug van vorig jaar. Maar ze worden vergezeld door Amelia Eve, Tahirah Sharif en vooral door het paar T'Nia Miller en Rahul Kohli als respectievelijk de huishoudster en kok van het landhuis en de meest overtuigende wil-ze-niet-zij-paren van de show.

Toegegeven, de show had onderweg nog een paar verrassingen of misschien minder voorspelbare wendingen kunnen gebruiken. Een paar van de shows onthullen dat we de kern al hadden lang voordat het daadwerkelijk werd onthuld. Om redenen die ik niet zou moeten uitleggen, probeert Carla Gugino een Noord-Engels accent waarvoor ik denk dat ik er punten voor wil toekennen, ook al is het niet helemaal succesvol. Het dikke zuidelijke accent van Henry Thomas is nog minder.

Ik had graag enger gewild, ik had graag wat meer onverwachte wendingen gehad, maar uiteindelijk heb ik genoten van dit melancholische, gotische, tragische verhaal en hoop ik volgend jaar terug te keren naar het huis.