Hoe voelt het om" vervreemd " te zijn

 Hoe voelt het om" vervreemd " te zijn schreef iemand...

Het antwoord is dat niemand het weet tot dat het hen overkomt.
Om het publiek te laten begrijpen welke verwoesting bij grootouders en kleinkinderen wordt aangericht, moeten we zo open en eerlijk mogelijk zijn.
Grootouders schamen zich vaak voor wat er is gebeurd en zullen er niet over praten omdat het veel te pijnlijk is en uit angst om beoordeeld te worden. Als gevolg hiervan is nooit bekend hoeveel mensen op ongerechtvaardigde wijze van elkaar zijn vervreemd.
Het woord vervreemding gebruik ik niet graag, maar soms is er geen ander woord dat past.
Wanneer je merkt dat je geconfronteerd wordt met dit levende verlies, worden we vernietigd en verwijderd van alles wat ons dierbaar is.
De definitie van vernietigen is volledig vernietigen, uitwissen.
Een familielid neemt een bewuste beslissing om ons volledig uit te wissen.
Voor degenen die zich in deze donkere plaats bevinden als gevolg van de beslissing van hun eigen volwassen kinderen, is de pijn zowel als ouder als grootouder vreselijk.
Voor de meesten van ons is ouder zijn het mooiste wat we doen, het vermogen om de volgende generatie ter wereld te brengen, maakt deel uit van ons wezen. We koesteren, houden van en zorgen voor deze dierbare mensen, maar worden door hen afgewezen. Er zijn geen woorden om op papier te zetten, de enorme pijn en hartzeer dit veroorzaakt.
We waren hopelijk goede ouders, niet perfect, maar goed genoeg. Het is oké om goed genoeg te zijn.
Om te proberen te beschrijven hoe dit voelt, zal voor iedereen anders zijn, maar voor mij was het alsof mijn ziel van mij werd weggenomen.
Die magische, prachtige momenten van het vasthouden van mijn kleinkind(eren) was als geen ervaring die ik eerder had gehad. Ik werd weer helemaal verliefd.
We hielden de toekomst in onze armen en keken er vol verwachting naar uit.
Wanneer dat op brute wijze van je wordt gescheiden, schudt het letterlijk je wereld op zijn kop.
Elke grootouder die ik ooit heb gesproken, vraagt waarom?
Waarom is dit gebeurd, waarom heeft het kind dat ze hebben grootgebracht zich tegen hen gekeerd?
Vaker niet dan wel is er geen direct antwoord.
Daders van vervreemding kunnen om de een of andere reden wraak proberen te nemen. Misschien is er een perceptie dat we misschien meer tijd met een broer of zus hebben doorgebracht, een perceptie dat we een betere relatie hebben met de andere partij, maar het komt allemaal neer op macht en controle.
Verstoters zijn zich er absoluut van bewust dat het krachtigste is, om ons het contact met onze kleinkinderen te ontzeggen.
Als de emoties hoog oplopen, kunnen we natuurlijk het gevaar lopen zelf wraak te nemen, maar dat zal nooit het antwoord zijn.
Zoals ik al heb gezegd, hebben degenen die zich zo gedragen hun eigen problemen, ze kunnen een probleem hebben met hun eigenwaarde, of ze hebben misschien als kind met hun eigen trauma's te maken gehad, of dat nu een perceptie of een realiteit was.
Als we kijken naar de vele miljoenen ouders die ook vervreemd zijn van hun eigen kinderen, moeten we kijken naar het hele familierechtsysteem, dat voor mij niet geschikt is voor dit doel. Het uiteenvallen van het gezin in al zijn vormen zou niet in een rechtbank moeten worden behandeld, tijd om opnieuw te bedenken.
We zijn een bewijs van hoe het mis gaat: elk gezin dat een moeilijke tijd doormaakt, moet worden ondersteund, alle instanties moeten onmiddellijk worden betrokken, om de beste weg vooruit te vinden waarbij de kinderen/kleinkinderen altijd voorop staan bij elke beslissing.
Voorkomen is altijd beter dan een poging om genezing te vinden.
Terwijl vervreemders relaties vernietigen, moeten ze zich ervan bewust zijn dat wanneer deze kleinkinderen volwassen worden, ze willen weten of we echt monsters zijn, wanneer ze ontdekken dat we nooit zijn gestopt met van ze te houden en dat we er altijd zijn geweest voor hen, er is elke mogelijkheid dat ze zich zullen keren tegen de persoon die hen heeft beroofd van die kostbare verloren jaren en herinneringen.
Hier zijn geen winnaars in, nooit alleen verliezers.