Fientje

Fientje,


We kennen het allemaal, ééntje begint, stuurt een foto van z’n tuin, de rest volgt. Heel mooi, interessant, je kan er nog wat van opsteken ook. Geloof me er zijn echte specialisten bij! Meestal zijn het tuinen die in een dure blinkende tuingids niet zouden misstaan. Zo kwamen er een paar foto’s in mijn mailbox terecht, de ene met een heel knap tuinzicht, de ander had iets dat me echt intrigeerde.
Je zag een stukje terras, tuintafel met drie bloempotten, en een gedeelte van de afsluiting. Naast de tuintafel een rotan zetel met ronde rug. Op een kussen de blikvanger! ’n Hondje witte vacht, bruine kop, oortjes rechtop, een smal snuitje, het ras ken ik niet. Het zat op dat kussen met zoveel flair, onbeschrijflijk. Nadien vernam ik van het baasje dat ze Fientje heette. Het was niet zozeer het ras of haar kleur het zat hem, voor mij, in haar houding. Effenaf koninklijk, een klein beetje hooghartig, zich bewust van haar waardigheid keek ze de wereld in.

Neen ze keek niet recht in de camera, het hoofd een klein beetje afgewend zat ze daar, alleen om haar baasje ter wille te zijn. Voor haar hoefde het niet maar als je baasje dat vraagt doe je dat, puur uit genegenheid. Trouwens de achtergrond was in stijl, paste perfect met haar komaf, daar kon ze niets op aanmerken. De rugleuning in boogvorm, geweven met open gaatjes, lieten haar werkelijk goed tot haar recht komen. Het leek ’n beetje op ’n troon waar de een of andere Afrikaanse leider best tevreden mee zou zijn.
Je ziet het aan haar, met maar één blik, ze is een hond maar ééntje met karakter. Ik ben er van overtuigd dat ze weet wat ze wil. Voor haar geen protserig gedoe, geen liflafjes, gewoon rechttoe rechtaan. Ze kent haar waarde, weet maar al te goed wat ze voor haar baasje betekent!

Ze ziet er niet bereid uit al te veel te willen bedelen om aandacht. O ja ze wil wel een stap doen naar het baasje toe, maar dan ook niet meer. Duidelijk verwacht ze dan een tegenzet een geste van de andere kant. Natuurlijk wil ze affectie krijgen, eens aangehaald worden, dat willen we toch allemaal. Haar baasje weet dat wel, kan haar zo lekker knuffelen, ze aanvaardt het op een manier of alles voor haar vanzelfsprekend is
Het is bijna een belediging om tegen zo iemand alleen maar ‘hond’ te zeggen. Moest het een mensenkind zijn het zou vast en zeker iemand met een titel zijn, Lady X of Lady Z.

Je merkt wat het bekijken van een doodgewone foto bij iemand, totaal vreemd, kan teweeg brengen. Ze is de lieveling van het baasje en zijn vrouw. Neen wat dat kleine Fientje heeft aan uitstraling, glamour is niet voor iedereen weggelegd.

Om in stijl te eindigen “Eerbiedige groeten Mylady, het ga je goed! “

Bomi

( 2003 )