De gang van het psychiatrisch verpleeghuis was lang
De gang van het psychiatrisch verpleeghuis was lang. Heel lang. Ze vroeg of ze in de rolstoel mocht Of ik haar wilde duwen. Dat mocht niet van het verplegend personeel Ze moest in beweging blijven. Dus ik zei “nee”. “Je moet lopen mam.” Ik gaf haar een arm. Of althans…. Ik hoop dat ik dat deed. Zelfs dat weet ik niet zeker. Vier dagen later was ze dood. Ze was doodop. Doodongelukkig. Doodmoe. En ik zei ‘nee’. Op haar laatste verzoek. Het is deze week 16 jaar geleden. Mijn mam. Een hoogbegaafde vrouw. De muziek heb ik van haar. De creativiteit heb ik van haar. Het ondernemerschap heb ik van haar. De doorzetting heb ik van haar. De humor heb ik van haar. De kracht heb ik van haar. De diepte heb ik van haar. Het leven kreeg ik van haar. Ze stierf na een jarenlange diepe depressie. Na een leven van grote hoogten en diepe dalen. Haar lijden was vaak niet om aan te zien. Het spijt me nog altijd. Van onze laatste uurtjes samen. Wat had ik dat heel heel graag anders gedaan. En natuurlijk...