Een hele belangrijke levensles

 Een hele belangrijke levensles.

Leer onderscheid te maken, tussen mensen die reageren vanuit een gekwetst en niet geheeld kindstuk, of mensen die in het leven staan met de intentie tot onvoorwaardelijke liefde en compassie voor een ander.
Dat het een klus is, zal ik zeker niet ontkennen maar wel iets om goed bij stil te staan.
Mensen die voortdurend oordelen over een ander (en zichzelf) en altijd een mening klaar hebben, zijn niet de meest objectieve personen om raad aan te vragen en van te leren. Los van het feit dat het niet zuiver is.
Ieder oordeel over een ander zegt iets over onszelf.
Het is een proces waar we allemaal mee te maken krijgen, op het pad van bewustwording. Het feit dat 'we' erover nadenken is al heel mooi.
Leer verder te kijken, vooral bij jezelf naar binnen, daar begint het mee. Wanneer je stuit op onverwerkte pijn en littekens die regelmatig opspelen, dan geeft dit aan dat er nog wat helend 'werk aan de winkel' is. Dat is helemaal geen schande, dat is heel menselijk.
Het leven geeft ons steeds weer triggers en het is aan onszelf om deze triggers te onderzoeken. Weglopen kan ook, maar dat lost alleen maar heel eventjes iets op, tot dat het leven je weer genadeloos in haalt. Het gewonde kind loopt hier alleen maar meer schade van op.
Je bent nooit te oud om aan jezelf te gaan werken, het is zelfs een daad van zelfliefde. Dit is niet alleen voor jou helend, maar ook voor de mensen om je heen! Het gaat zoveel verder dan je je nu wellicht kunt realiseren....