Ze huilde
Ze huilde terwijl ze op haar verleden zat. Hij betreurde zijn lot. Er werd gezegd dat het door het leven was vergeten!
Hij naderde, op zijn tenen lopend en omhelsde haar, zonder iets te zeggen.
Verbaasd draaide ze zich om en zag alleen zijn glimlach.
- Wie ben je?
- Je beschermengel, degene die je nooit verlaat.
- Waarom mijn dromen niet uitkomen. Vertel me waarom alles van me wegloopt.
Hij houdt haar hand vast, waar een vogel was neergestreken en zegt:
- Weet je, het leven is niet altijd zoals we dromen. Niet alles gaat zoals we willen.
- Maar jij, je vertelde me dat je me altijd hebt beschermd!
- En dat doe ik, twijfel daar nooit aan! Wat niet gebeurt zoals je droomt, is omdat het leven andere plannen met je heeft. Ze heeft je iets beters te bieden.
Waarom moet ik dan huilen? Waarom laat je me lijden?
- Omdat de tijd nog niet is gekomen. Alles in het leven gebeurt op het juiste moment. Je moet helemaal hierheen gaan om te komen waar het leven wil dat je gaat. Ze weet wat ze doet. We weten niet altijd wat we dromen.
Met de rug van haar hand veegde ze de tranen weg. Ze voelde weer de kracht van die knuffel en intuïtief keek ze achterom en hij was er niet meer. Ze voelde gewoon zijn vrede die haar deed glimlachen met dezelfde glimlach die hij had toen hij daar aankwam. Hij was weggegaan en had haar de vrede en liefde nagelaten waarmee hij haar altijd had beschermd.
@angela caboz
Alle rechten voorbehouden
Wet nr. 50/2004 van 24 augustus
Reacties
Een reactie posten