Een liedje.


Een liedje.
Op de zee is onevenwichtig,
de pijlen draaien vanzelf...
In een van de schepen die gezonken zijn
dat je zeker zou komen.
Ik heb al eeuwen op je gewacht
zonder wanhoop en zonder gebroken hart,
en ik ben gestorven aan oneindige doden
altijd naar hetzelfde gezicht kijken
Wanneer de golven je overnemen
mijn ogen, tussen water en zand,
zo blind als standbeelden,
voor alles zijn er andere mensen.
Mijn handen stopten in de lucht
en zijn verhard tegen de wind,
en verloor de kleur die ze hadden
en de herinnering aan de beweging.
En de glimlach die ik je gedragen heb
het brak en viel op me:
en heel misschien leeft hij nog
binnen deze eindeloze wateren.
(Cecilia Meireles --)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Open brief aan mijn oudste dochter...

Vraag me niet hoe ik altijd lach

LIVE - Sergey Lazarev - You Are The Only One (Russia) at the Grand Final