Orphan: First Kill (2022)

Esthers angstaanjagende verhaal gaat verder in deze spannende prequel van de originele en schokkende horrorhit Orphan. Na een briljante ontsnapping uit een Estse psychiatrische instelling te hebben georkestreerd, reist Esther naar Amerika door zich voor te doen als de vermiste dochter van een rijke familie. Maar er doet zich een onverwachte wending voor waardoor ze tegenover een moeder komt te staan ​​die haar familie koste wat het kost zal beschermen tegen het moorddadige 'kind'.

Een van de sterkste aspecten van de film is de uitstekende prestatie van Isabelle Fuhrman als Esther. Fuhrman belichaamt moeiteloos de complexe en huiveringwekkende aard van het personage, laat haar acteerbereik zien en maakt Esther zowel boeiend als verontrustend om naar te kijken. Haar vertolking voegt diepte en intensiteit toe aan de film, waardoor het alleen al vanwege haar optreden de moeite waard is om te zien.

De prequel probeert dieper in Esthers verleden te graven en biedt een achtergrondverhaal dat licht werpt op haar verwrongen psyche. Deze verkenning voegt lagen toe aan het personage, waardoor kijkers haar motivaties beter begrijpen. De psychologische elementen voegen intriges toe en verheffen de film tot boven een simpele slasher-film.

Orphan First Kill weet momenten van echte spanning en spanning te creëren. Sommige scènes zijn vakkundig gemaakt, bouwen de verwachting op en leveren huiveringwekkende uitbetalingen op. Deze momenten houden kijkers op het puntje van hun stoel en voegen een onmiskenbare sensatie toe aan de kijkervaring.

Aan de andere kant heeft de film last van tempoproblemen die de algehele impact belemmeren. Het verhaal voelt ongelijk aan, met bepaalde scènes die aanslepen en andere gehaast voelen. Deze inconsistentie verstoort de stroom van het verhaal, waardoor volledige onderdompeling in het plot wordt voorkomen en de impact van sleutelmomenten wordt gedempt.

Ondanks de meeslepende uitvoering van Isabelle Fuhrman slaagt het script er niet in om het personage van Esther volledig te ontwikkelen. Hoewel de prequel diepte probeert te bieden, schiet het tekort om een ​​echt genuanceerde verkenning van haar motivaties te geven. Deze gemiste kans laat een gevoel van onvervuld potentieel achter en verhindert dat de film zijn volledige emotionele en psychologische impact bereikt.

De cinematografie en het productieontwerp zijn bruikbaar, maar vallen niet op. Hoewel ze effectief bijdragen aan de griezelige sfeer, missen ze de visuele flair en creativiteit die de film naar nieuwe hoogten hadden kunnen tillen.