Dagkaart uit het Orakel van de Elfen

Op denkbeeldige strijdrossen rijden mijn wensen en daarop bereiken zij de zee. Mijn wilskracht duikt in het vloeibare goud, dat in een streep aan de horizon verdwijnt, juichend van vreugde huppelt hij over de witte spetters van haar golven.
Bescherming

We zijn in zekere zin reizigers, of tenminste zijn we dat ooit geweest, ook als dat maar kort was. Sommigen van ons zijn dat echter van binnen uit. De reiziger 'van beroep' is vaak vervuld van een versluierde melancholie. Maar niet zelden heeft hij hoge idealen. Men herkent hem aan de licht voorovergebogen gang en aan zijn blik, die over dingen en mensen heen kijkt, zonder ooit echt bij hen te blijven staan. Hij is altijd ontevreden met wat hij op zijn weg ontdekt, kijkt altijd vooruit in de zekerheid dat wat hij zoekt heel in de verte te vinden is. Toch is het hem niet altijd helder wat hij eigenlijk zoekt. Sommigen mensen voelen voortdurend een zekere opwinding, hebben een soort koorts, die hen altijd ontevreden doet zijn. Zij kunnen nauwelijks wachten om hun route die zij op dit moment volgen, te veranderen en een andere weg met evenveel enthousiasme in te slaan, totdat ook zij op een dag de juist weg vinden. Als je denkt dat ook jij tot die grote familie van 'hoopvolle zoekers met de gevleugelde voeten' behoort, dan zul je waarschijnlijk vroeg of laat de geamuseerde blik tegenkomen van 'iemand' die je met een ironische glimlach zal zeggen dat waar jij zo moeizaam naar op zoek bent, voor je neus ligt. Het wacht er alleen maar op door jou ontdekt te worden.