JE BENT MEER WAARD DAN JE DENKT

 JE BENT MEER WAARD DAN JE DENKT

We hebben allemaal onze eigen valkuilen, maar een universeel struikelblok is zelfonderschatting, vooral uit angst om arrogant te lijken, of te enthousiast, of te gretig. En die instelling voedt het dubieuze talent om een leven te leven dat onder ons niveau ligt.
De meesten van ons hebben jarenlang geoefend om ons slecht te voelen, minderwaardig, incompleet, en incapabel. En daar zijn we schrikbarend goed in geworden. Het is aan de orde van de dag, de twijfel over wat we kunnen, en de onzekerheid over wat we nodig hebben en krampachtig kunnen vasthouden. En dan is er natuurlijk het idee dat liefde geen fundamenteel onderdeel is van wat we zijn of waar we recht op hebben, maar een zeldzame traktatie die we moeten verdienen, maar meestal niet waard zijn. Typische gewoontes van een mens dat alles van zichzelf verwacht, maar niet ziet dat hij dat al ís.

We zijn zó bedreven geworden in genoegen nemen met kruimels, we zijn zó gewend geraakt aan het innemen van een bescheiden positie en een totaal gebrek aan vertrouwen in wat we kunnen, dat we er niet eens meer bij stilstaan hoe we onszelf tekort doen. Als een vergeten standbeeld op een winderig plein, zijn we al blij als er even een duif op ons landt. Want zelfs bijna niks is al mooi meegenomen, dus daar nemen we genoegen mee.

Hoe vaak kun jij genieten van je leven, zonder meteen te twijfelen aan de duur van dat geluk? Ben je in staat een compliment te aanvaarden, moeiteloos, en kun je lachen om sociale flaters, of tegenvallende prestaties? En geef je jezélf wel eens een compliment, eventueel in de vorm van een cadeautje? Lukt het je wel eens om zomaar tevreden te zijn met wie je bent en wat je wel of niet hebt bereikt, zonder stiekem plannen te maken voor zogenaamde verbetering? En als je op een of meer van deze vragen schoorvoetend ‘nee’ hebt geantwoord, hoe zou het toch komen dat je zo ongelooflijk kritisch op jezelf bent?

We hebben allemaal onze eigen valkuilen, maar een universeel struikelblok is zelfonderschatting, vooral uit angst om arrogant te lijken, of te enthousiast, of te gretig. En die instelling voedt het dubieuze talent om een leven te leven dat onder ons niveau ligt. Op de een of andere manier leren we weinig moois te verwachten, meestal om teleurstelling te voorkomen door mogelijke euforie alvast uit de weg te gaan. We oefenen jarenlang in bescheiden zijn, en trainen het vermogen over alles te piekeren, ons druk te maken over elk mogelijk onderwerp, en genoegen te nemen met de restjes.

Voor vandaag een vraag die je mag beantwoorden vanuit je hart en niet vanuit het beeld over wie je zogenaamd bent of waar je zogenaamd recht op hebt: ben je eindelijk bereid jezelf en al je mooie en lelijke acties te waarderen, en in te zien dat je helemaal af bent?