Ik zocht een reden

Ik zocht een reden om te glimlachen in dezelfde tas waar ik vroeger mijn dromen verborg, denkend dat ze veilig zouden zijn voor de ogen van de wereld. Ik wilde een reden vinden voor het verlangen dat ik weer lief moest hebben alsof morgen nooit komt en gisteren kon het geluk dat ik vandaag voel niet bemoeien.

Ik wilde het verdriet verstikken dat zich in dat lichaam had gevestigd, dorst van emoties die hem de waarheid van het leven toonden, ongeacht hoeveel er gisteren was toen de storm hem de verkeerde kant van het bestaan had laten zien. Die harde wind had alleen maar gediend om alles weg te vegen wat ik niet nodig had, en nu ik het huis schoon had van gebrokenheid, wilde ik mijn glimlach weer vinden.

Toen ik in de spiegel keek, zocht ik naar de helderheid van die glimlach om het ijs van eenzaamheid te breken en de herinneringen te smelten aan alles dat me had laten lijden. Het hart begon de wonden te helen van een liefde die verlangenspiralen op mijn huid had getrokken en toen wegliep in angst om vastgeketend te worden.

Maar de tijd was die pijn gladstrijken met kleine prestaties en voelde dat het nu het juiste moment was om los te laten wat er over was van die opstand lachend naar het leven en hem te bedanken voor de opruiming die hij maakte.

Het was prachtig om te zien dat het hart zijn rust had gevonden en de glimlach weer kleur had gekregen. Hoe geweldig die storm ook was de stilte was terug.

@Angela Caboz