Ernest Banks

Ernest Banks (31 januari 1931 - 23 januari 2015), bijgenaamd "Mr. Cub" en "Mr. Sunshine", was een Amerikaanse professionele honkbalspeler die speelde in Major League Baseball (MLB) als korte stop en eerste honkman voor de Chicago Cubs tussen 1953 en 1971. Hij werd in 1977 opgenomen in de National Baseball Hall of Fame en in 1999 in het Major League Baseball All-Century Team.

Banks wordt door sommigen beschouwd als een van de grootste spelers aller tijden. Hij begon te spelenprofessioneel honkbal in 1950 met de Kansas City Monarchs in de negercompetities. Hij diende twee jaar in het Amerikaanse leger, speelde opnieuw voor de Monarchs en begon zijn National League-carrière in september 1953. Het jaar daarop was Banks de National League Rookie of the Year runner-up. Vanaf 1955 was Banks 11 seizoenen een National League (NL) All-Star en speelde hij in 13 van de 15 All-Star Games die in die jaren werden gehouden. Banks was eind jaren vijftig de belangrijkste attractie van de Cubs, de National League Most Valuable Player in 1958 en 1959 en de eerste Gold Glove-winnaar van de Cubs in 1960.

In 1962 werd Banks een vaste eerste honkman voor de Cubs. Tussen 1967 en 1971 was hij speler-coach. In 1969 riepen Cubs-fans hem via een Chicago Sun-Times-fanpoll uit tot de beste Cub ooit. In 1970 sloeg Banks zijn 500e homerun in zijn carrière op Wrigley Field. Hij stopte met spelen in 1971, was coach voor de Cubs in 1972 en in 1982 was hij de eerste speler van het team waarvan zijn rugnummer werd stopgezet.

Banks was actief in de gemeenschap van Chicago tijdens en na zijn ambtstermijn bij de Cubs. Hij richtte een liefdadigheidsorganisatie op, werd de eerste zwarte Ford Motor Company-dealer in de Verenigde Staten en deed een mislukt bod op een plaatselijk politiek ambt. In 2013 ontving Banks de Presidential Medal of Freedom voor zijn bijdrage aan de sport. Banks woonde in de gebieden Los Angeles en Chicago.