Emoties zijn het kompas

 Emoties zijn het kompas waarop we mogen koersen. Ons lijf neemt als eerste een bepaalde emotie waar. Brok in je keel, steen in je maag, kramp rondom je hart. Er zijn zoveel manieren waarop je lichaam je vertelt dat er iets gaande is in jou. Echter het gebeurt niet zelden dat we de lijflijke sensatie wel opmerken maar zo snel mogelijk wegduwen. Het is onplezierig, het komt niet uit of we weten er geen raad mee. Ik neem je mee in hoe je om kunt gaan met je emoties. Met het moment waarop je boosheid ervaart, je pijn voelt omdat je je afgewezen voelt of als verdriet je somber doet voelen. Om emoties te kunnen gebruiken als iets waarop je kunt koersen, is het nodig dat je je emotionele staat van zijn kunt reguleren. Dat is niet eenvoudig: zodra we namelijk emotionele stress ervaren, komen we in een gebied terecht waarop we alleen nog maar kunnen vechten of vluchten. Toch is er altijd een moment dat daaraan vooraf gaat. En dat is het moment waarop je lijf je een seintje geeft in de vorm van een lichaamssensatie.

Jouw benadering van deze sensatie kan twee bewegingen geven: je neemt er afstand van zodat je de emotie kunt herkennen. Het is zoiets als kijken naar iets: je hebt enige afstand van het object nodig om te kunnen zien wat er voor je staat. Zo is het ook met emoties (en de patronen waarin emoties getriggerd worden). Door een stapje achteruit te doen, kun je jezelf losmaken van wat er gebeurt. Je kunt zeggen; ik voel nu boosheid, verdriet, teleurstelling, walging of angst. Deze beweging is natuurlijk best een riskante; je hoeft namelijk maar net iets teveel afstand te nemen van wat je voelt, en je zit in het gebied waarop je niet meer met je emotie bent. De beweging van afstand nemen, kan namelijk ook zorgen voor wegduwen. Als een object namelijk té ver weg staat, zie je het niet meer. Ik persoonlijk zou dan mijn bril opzetten. Of reageren met; ‘laat maar’. Een reactie die altijd iets onderliggends verbergt. Dus de juiste afstand tot je emotie, helpt je om de emotie te herkennen en er betekenis aan te geven. Vertrouw erop dat je feilloos aanvoelt hoeveel afstand je nodig hebt om nog met de emotie te zijn.
De volgende beweging is om de emotie heel dichtbij je te halen. Als het ware volledig in je op te nemen en het uit te nodigen onderdeel te zijn van jou. Ga met je aandacht naar die steen in je maag toe, stel het vragen en wordt vriendjes met dat gevoel. Op den duur herken je het niet meer als plezierig of onplezierig. Je bent dan simpelweg ‘versmolten’ met het gevoel. En daarmee wordt de emotie ongevaarlijk. Je haalt de spanning er vanaf. Hetzelfde geldt voor de emotie waar je naar een afstandje van kijkt. Ook dan heeft de emotie geen gevaar meer in zich.
De essentie van het er vanaf bewegen en ernaartoe bewegen, is dat je in beide gevallen niet overspoeld raakt maar juist de regie over datgene wat er met je gebeurt, houdt. De emotie bezet je niet. Je wordt er niet door overvallen. Het enige wat je te doen staat, zijn de signalen van je lichaam serieus nemen. Voel je iets in je lijf? Weet dan dat er iets in jou gebeurt. Neem wat afstand zodat je het kunt beschrijven, om het vervolgens naar je toe te halen om er bevriend mee te raken. Je ontdoet het dan van negatieve spanning. In deze heilige ruimte tussen afstand nemen en zeer nabij halen, creëer je jouw eigen veilig voelen.