Ik zocht het meisje dat ooit weg was

Ik zocht het meisje dat ooit weg was. Levensverklaring gevraagd om in de tijd te reizen. Het was dringend om terug te keren naar het verleden. Er was een knuffel die ik vergat te geven aan het meisje met gebroken hart dat op haar eerste schooldag op de trap huilde. Ik zag nu een traan over haar gezicht stromen. Ik zag verdriet in haar ziel.

Ze miste de jurk van smile, die ze onderweg kwijt was. De jurk die zich verstopt in de bosjes die haar bang maakte, en die haar de mantel der angst kleedde waarmee ze op de speeltuin stapte, waar zoveel jongens vrolijk speelden.

Vannacht droomde ik over haar. Hoorde haar schreeuwen van angst. Ik hoorde je schreeuw om hulp.

Dus het leven laat me daar terug komen. Laat me vrede sluiten met dat onschuldige meisje, dat bang was om op te groeien. Het meisje dat alleen maar kon dromen en bang was dat ze haar zouden leren leven.

Ik wil haar zoooo graag vasthouden. Vertel haar dat ik haar nooit heb verlaten dat ze bij mij woont dat ik haar naar mijn cadeau heb gebracht ook al is het me nooit opgevallen. De waarheid is dat ze altijd hier is geweest, aan mijn zijde. Alleen was er een barrière tussen ons. Een muur die ik heb opgezet, tussen wat ik was en wat ik ben. Een muur die haar in duisternis deed leven, en die tegelijkertijd licht in mijn leven bracht.

Ik werd wakker en keek in de spiegel. Kijk goed naar mijn gezicht. Ik zag alle rimpels erop getekend. Ik zag de vrouw naast de deur staan, die de evolutie was van dat kind dat zoveel doormaakte. Het kind dat in stilte leed en bang was om te lachen. Het kind dat opgroeide en zoveel gemist heeft. Ze werd een vrouw en zei dat ze van haar hield omdat ze bang was dat ze haar niet zouden begrijpen.

De vrouw die liefde zocht in de donkere straten van haar leven. Degene die zoveel problemen raakte en altijd weer op stond. Dezelfde vrouw die twijfelde aan het leven, maar aan wie het leven zoveel leerde. Dat was de vrouw die er vandaag stond, voor die spiegel. De vrouw die de glimlach aanbood, die ze verloren vond. Dat meisje dat verdrietig leefde en niet meer wist hoe ze moest lachen. Het meisje dat de vrijmoedigheid van haar dromen teruggaf aan de verlegen vrouw, vertelde haar dat hij de jurk van hoop moest dragen.

Alleen dan zouden beide weer gelukkig zijn. Ze waren bedoeld om samen te gaan wonen. De knuffel die ik je terug zou geven zou een knuffel zijn voor eeuwig.

Ze beloofde dat ze me niet meer bang zou laten zijn en ik zwoer haar dat ik in haar dromen zou gaan geloven. Ik zou mijn hart alle liefde laten bevrijden die erin leefde onderdrukt. Het verleden zou niet vergeten maar gearchiveerd worden. Het kind, nog steeds in mij, zou alle oude boeien verzamelen en een nieuwe vrouw maken. De vrouw, die elke dag over haar eenzaamheid jammerde, zou zich voeden met de onschuld van het kind en samen met haar bouwen aan een wereld van dromen. De wereld waarin ze de afgelopen jaren vergeten was te leven.

Ik ging op zoek naar het meisje dat ik was en ik vond de vrouw die ik ben. Ik kan ook niet veranderen. Ik kan ze alleen maar een andere vrouw maken. De vrouw die vandaag besloot herboren te worden uit de as waar ze gisteren zichzelf mee sleepte. De vrouw die wil vliegen op zoek naar alles wat haar toebehoort.

Ik zocht mezelf in angst en ik denk dat ik mezelf nog op tijd vond om te leven.

@Angela Caboz

Alle rechten voorbehouden

Wet N. de 50/2004 van 24 augustus