Kinderdorp Neerbosch

 

Ouderloze kinderen voor wie geen plaats was in de bestaande weeshuizen werden midden negentiende eeuw nog publiekelijk uitbesteed. Bijbelverkoper en evangelist Johannes van ‘t Lindenhout vergeleek dat systeem met het verhandelen van slaven in de Verenigde Staten. De situatie waarin deze kinderen vaak belandden – zij werden veelal gebruikt als goedkope werkkrachten – gaf hem de overtuiging dat weeshuizen de voorkeur verdienden boven opvang in gezinnen. In 1863 besloten Van 't Lindenhout en zijn vrouw Hendrina Sipman om in Nijmegen een weeshuis te stichten. Dat werd tot omstreeks 1905 geheel gefinancierd door giften van barmhartige protestanten. Dit was mogelijk door de toen heersende Gereformeerde Revéilbeweging, die onder andere maatschappelijke bewogenheid en armenzorg predikte. Aanvankelijk werd het weeshuis gevestigd in een voormalige herberg aan de Lange Brouwerstraat. In 1866 bleek de eindeloze aanvoer van wezen uit heel Nederland te groot voor deze vestiging in Nijmegen, waarna een alternatieve locatie werd gevonden in de polders bij Neerbosch.