Ik was zo sterk
Ik was zo sterk dat ik de bodem van mijn eigen pijn raakte en toen hij die impact voelde viel hij terug zonder kracht om op te staan!
Ik stond daar met een ondeugende glimlach te kijken hoe hij aan het beginnen was en toen ik me realiseerde dat hij nauwelijks ademde zwaaide ik van ver Ik zwaaide naar hem en nam afscheid. Vanaf die dag was lijden verboden in mijn leven, voor het geval dat hij na die gewelddadige val me toch weer lastig wilde vallen.
Ik was het lijden beu, het was tijd om mijn handen uit de mouwen te stropen en op zoek te gaan naar een glimlach die me gezelschap zou houden in wat mijn nieuwe leven zou worden. Het was tijd om dromen te kleuren en een nieuwe route in kaart te brengen om de toekomst te omarmen, die geduldig op me wachtte.
Ik kon en moest niet op de deur van de toekomst kloppen met deze stervende blik, omdat ik het risico liep dat het me niet herkende en weggooide. Ik kon niet glimlachen met het gezicht van gisteren, ik kon deze ogen niet eens verdragen waar ik vandaag mee wakker werd.
Ik ben sterk, zo sterk om je te vergeten
Het was in de armen van vergetelheid dat ik verlost was van het verdriet dat om me heen dansten.
Ik ben nu gelukkig!
Zo blij dat ik niet gestruikeld ben over wat er van ons over is. Ik liep zo afgeleid door dit nieuwe deuntje te zingen dat ik bijna op de frisse herinneringen stapte van alles wat je me beloofde zonder het verlangen te hebben om het te leven. Het zijn die herinneringen die nu slapen, omarmd door het lijden dat verlamd was in een hoek van het verleden, toen ik de impact van hoop voelde schudden, waardoor ik dwong om zonder enig spoor van verdriet te leven.
Zo ben ik uit het lijden gekomen en zo wil ik naar de toekomst!
@Angela Caboz
Alle rechten voorbehouden
Wet N. de 50/2004 van 24 augustus
Reacties
Een reactie posten