Een of ander huis

Een of ander huis stak mijn tong uit, ik vind het niet leuk. Heel langzaam en gestaag de deur open gedaan! Buiten rolde een lange rode tong uit, waarvan ik me nog voorbeeldde dat het toegangskleed was. Maar nee hoor. Het was echt de tong. Het was tenslotte een brutaal en brutaal huis.

Ik gaf haar geen antwoord omdat ik op jonge leeftijd geleerd heb dat je niet moet reageren op deze vormen van slechte manieren.

Ik ben verder gegaan maar het huis was niet tevreden. Hij verlengde zijn tong nog verder, in een pure confrontatie, en toen hij het oppakte, sprak hij me deze paar vriendelijke woorden aan:

- Als je weer langs me loopt zonder me te groeten, gooi ik een tegel op je hoofd.

Bij het horen van deze dreigende woorden voelde ik me geneigd om een klacht in te dienen bij de politie. Maar wie had gedacht dat ik beledigd en bedreigd werd door een huis?

Ik had geen enkele reden om dat huis te groeten, zelfs omdat ik haar helemaal niet kende, en zelfs als ik haar kende, zou ik haar niet spreken, want een mens kan gek verklaard worden als ze begint, niets meer, praten met de huizen die je langskomt op straat. Dat is alles wat ontbrak!

Het was een gloednieuwe woning, met prachtige afwerking, met zwembad en een garage voor twee auto's. "Wat zij is, is immers een grote overtuigingskracht. ". - dacht, maar zei niets.

- Ik ben overtuigd! - schreeuwde het huis uit.

Antonio, ik realiseerde me op dat moment dat het huis, naast overtuigd en onbeleefd, ook de gedachten van de voorbijgangers kon lezen.

Ik probeerde daarom niets meer van haar te denken, om niet het risico te lopen opnieuw beledigd te worden. Ze had echter al een andere gedachte van mij over haar gelezen. Even dacht ik hoe leuk zou het zijn om in zo'n huis te wonen.

Zet hier geen voet! - vertelde me het huis definitief. Toen werd ik gek en antwoordde hem:

- Omdat je nog steeds onbewoond bent, vind ik het gewoon jammer dat je niet naar beneden komt, beetje bij beetje helemaal gedaan wordt. Dat is wat ik wou dat het jou kon overkomen

Besef dat ik ook onbekende en ongewone krachten had, zag ik het huis vlak voor mijn neus instorten, zonder knal, alsof het een spectaculair kwetsbaar kaartenkasteel was.

Op het moment dat het gebeurde, werd ik ineens wakker en vond dat alles normaal en stil was in mijn kamer en de rest van mijn huis. Op deze dag stopte ik met zeggen dat ik, toen ik opgroeide, civiel ingenieur wilde worden.

Diep van binnen, wat ik deed was uit de droom van dit kind praten. "

Jose Jorge Letria. Het huis van het snotaap.

Illustratie door Pedro Pires