Zu Schillers Todestag

Zu Schillers Todestag

Bei Betrachtung von Schillers Schädel

Im ernsten Beinhaus wars, wo ich beschaute,

Wie Schädel Schädeln angeordnet paßten;

Die alte Zeit gedacht ich, die ergraute.

Sie stehn in Reih geklemmt, die sonst sich haßten,

Und derbe Knochen, die sich tödlich schlugen,

Sie liegen kreuzweis, zahm allhier zu rasten.

Entrenkte Schulterblätter! was sie trugen,

Fragt niemand mehr, und zierlich tätge Glieder,

Die Hand, der Fuß, zerstreut aus Lebensfugen.

Ihr Müden also lagt vergebens nieder,

Nicht Ruh im Grabe ließ man euch, vertrieben

Seid ihr herauf zum lichten Tage wieder,

Und niemand kann die dürre Schale lieben,

Welch herrlich edlen Kern sie auch bewahrte,

Doch mir Adepten war die Schrift geschrieben,

Die heilgen Sinn nicht jedem offenbarte,

Als ich inmitten solcher starren Menge

Unschätzbar herrlich ein Gebild gewahrte,

Daß in des Raumes Moderkält und Enge

Ich frei und wärmefühlend mich erquickte,

Als ob ein Lebensquell dem Tod entspränge,

Wie mich geheimnisvoll die Form entzückte!

Die gottgedachte Spur, die sich erhalten!

Ein Blick, der mich an jenes Meer entrückte,

Das flutend strömt gesteigerte Gestalten.

Geheim Gefäß! Orakelsprüche spendend,

Wie bin ich wert, dich in der Hand zu halten?

Dich höchsten Schatz aus Moder fromm entwendend

Und in die freie Luft, zu freiem Sinnen,

Zum Sonnenlicht andächtig hin mich wendend.

Was kann der Mensch im Leben mehr gewinnen,

Als daß sich Gott-Natur ihm offenbare?

Wie sie das Feste läßt zu Geist verrinnen,

Wie sie das Geisterzeugte fest bewahre.

J. W. v. Goethe (1826)

Skulptur: Goethe in Betrachtung von Schillers Schädel

Eberlein, Gustav Heinrich (1847-1926)/Skulpturensammlung SKD Dresden

Op de sterfdag van Schiller

Kijken naar schillers schedel

Serieus been house was waar ik keek,

Hoe schedels schedels in orde passen;

De oude tijden dacht ik, de grijzed.

Ze zitten vast in een rij, die anders een hekel aan elkaar hadden,

En de dode botten die elkaar dodelijk slaan,

Ze liggen op het kruis, tam om hier allemaal uit te rusten.

Schouderbladen uit de ontwricht! wat ze droegen,

Niemand vraagt meer, en mooie ledematen,

De hand, voet, verspreid uit gewrichten van het leven.

Dus jij die moe bent gaat tevergeefs liggen,

Het was niet Ruh in het graf dat ze je achterlieten, verdreven

Ben je weer toe aan de fellere dagen,

En niemand kan van de droge schil houden,

Wat een glorieuze nobele kern heeft ze bewaard,

Maar de Schrift is mij adeppen geschreven,

Heilig verstand niet aan iedereen onthuld,

Als ik in het midden van zulke menigte staar

Onbetaalbaar, heerlijk, een beeld bewaard,

Dat in de kamer het is super koud en strak

Ik ben vrij en voel me warm,

Alsof een bron van leven voortkomt uit de dood,

Wat was ik mysterieus blij met de vorm!

Het door God bedoelde spoor om te behouden!

Een blik die me naar die zee bracht,

De stroom van verhoogde vormen.

Geheim schip! Orakel spreuken geven ,

Hoe waardig ben ik om jouw hand vast te houden?

De hoogste schat van moderniteit stelen

En in de open lucht, naar de vrije geest,

In eerbied naar het zonlicht keren.

Wat kan de mens nog meer winnen in het leven,

Alsof God de natuur zich aan hem openbaart?

Hoe ze het feest laat gaan spoken,

Hoe ze het spirit product stevig vasthoudt.

J. W.W. V. Goethe (1826)

Sculptuur: Goethe bekijkt Schillers schedel

Eberlein, Gustav Heinrich (1847-1926)/Sculptuurcollectie SKD Dresden