Nip/Tuck seizoen 1

"Nip / Tuck" wil een last van zijn borst krijgen, en FX heeft zijn nieuwste grensverleggende dramatische serie 90 minuten de tijd gegeven om alles eruit te laten. Het is een beetje veel. Zoals de titel suggereert, concentreert de show zich op twee plastisch chirurgen - de ene is een playboy die de materiële goederen grijpt maar elk gevoel van familiebanden mist, de andere is een getrouwde man die op weg is naar een midlife- en midcareercrisis. Gebrek aan sympathieke personages kan de ondergang van de show zijn, maar als toekomstige uren zich concentreren op ethische en persoonlijke dilemma's in plaats van ze op te stapelen zoals in de pilot gebeurt, heeft "Nip/Tuck" enige belofte.

Waar FX en de producers van de show ervoor kozen om de grenzen te verleggen, is duidelijk: een beetje vloeken; wat expliciete (voor gewone kabel) losse seks; en de doktoren, als jongere mannen, die dope roken - stel je een pittig "Eight Is Enough" -script voor. Het is het type inhoud dat hoogstwaarschijnlijk een netwerkcross-over zal voorkomen, om nog maar te zwijgen van het feit dat medische shows met meerdere verhaallijnen de afgelopen twee seizoenen zijn geflopt. In de hoop een publiek op te bouwen, heeft FX een toegiftweek gepland - 25-29 augustus - voor de eerste vijf afleveringen.

Sean McNamara (Dylan Walsh) en Christian Troy (Julian McMahon) hebben een bloeiend bedrijf in plastische chirurgie in Miami - precies wat de twee beste vrienden wilden toen ze afstudeerden aan de medische school, naar men vermoedt, 15 jaar eerder. Dr. Troy is onze playboy; Dr. McNamara, de familieman met twee kinderen.

Troy leidt een eenvoudig, formeel leven: bedienen, factureren, feesten, seks hebben, geld uitgeven, herhalen. McNamara begint op twee fronten uit zijn voegen te barsten, te beginnen met de vraag naar zijn eigen moraliteit nadat hij drugsgeld heeft aangenomen om een ​​bekende crimineel te opereren die, zo blijkt, ook een kinderverkrachter is. Uiteindelijk vrezen beide doktoren voor hun leven als de lokale misdaadbaas Silvio Perez (Geoffrey Rivas) tussenbeide komt. (Botox-injecties als moordwapen. Interessant.)

Veel ernstiger zijn de zorgen van zijn vrouw Julia (Joely Richardson) en tienerzoon Matt (John Hensley), die zich allebei genegeerd en ver van McNamara voelen en op hun eigen manier veranderingen eisen. Ze wil medicijnen studeren en, nog belangrijker, zich gewaardeerd en gewenst voelen; Matt wil een besnijdenis.

McMahon's Troy is het personage dat waarschijnlijk kijkers zal trekken, vooral vrouwen. Hij is zachtaardig en beheerst, schijnbaar in staat om elke situatie in een groot positief voor zichzelf te veranderen. Hoewel het bijna vanzelfsprekend is dat hij degene is die de hete seksscènes krijgt met het twintigermodel, is hij ook de geruststellende aanwezigheid voor de getrouwde vrouw die zich zorgen maakt over de schoonheid van haar lichaam.

Wanneer Troy boos wordt, is dat visceraal en volledig van karakter; Het script van Ryan Murphy geeft Troy duidelijk afgebakende morele en zakelijke grenzen.

Omgekeerd moet Walsh McNamara in een snelle spiraal brengen; met zoveel gewicht op hem, komen zijn reacties op problemen uit het linkerveld. Als de piloot ons toestond om McNamara alleen te zien als een fitte chirurg die voor het 'goede leven' werkte en vervolgens de tweede seg zou gebruiken om zijn afbrokkelende huis te verkennen, zou het publiek meer medeleven ontwikkelen met zijn innerlijke strijd. De waarheid wordt verteld, McNamara lijkt gewoon een man die vakantie nodig heeft.

Julia van Richardson wordt in de loop van de pilot zowel assertief als nostalgisch. Vrouwelijke auds kunnen verband houden met haar pijn veroorzaakt door compromissen en opofferingen die in haar leven weinig hebben opgeleverd. Als kijkers het McNamara-huishouden binnenkomen, lijkt echtscheiding de enige logische oplossing.

Murphy's richting drijft de emotionele schommelingen stevig aan, van heet en gehinderd tot gemeen en verontrustend. Muziek heeft zijn overheersende momenten en kan wat afzwakking gebruiken.